და ოდეს მოვედ სახიდ ჩემდა, და მომეცა მე ანა, ცოლი ჩემი, და ტობია, ძე ჩემი. და იყო ერგასისთაჲ მათ დღესასწაული, რომელ არს წმიდაჲ შჳდთა მათ შაბათთაჲ. მიმიზდეს მე პური ჩემი.
და დავჯედ ჭამად, და ვიხილე სანოვაგე მრავალი და ვარქუ ძესა ჩემსა: წარვედ და მოიყვანე, ვინცა ჰპოო ძმათაგანი ჩუენთაჲ ნაკლულევანი; რომელსა ეჴსენოს უფალი; და აჰა ესერა გელი შენ.
და მოვიდა და მრქუა მე: მამაო, ერთი ვინმე ნათესავისა ჩუენისაჲ შეგულარძნილი დაგდებულ არს უბანსა ზედა.
ხოლო მე ვიდრე პურის ჭამამდე აღვდეგ და აღვიღე იგი და შევიდე სახლსა, ვიდრემდე დაჰჴდა მზე.
და მოვიქეც, დავიბანე და ვჭამე პური ჩემი მწუხარებით.
და მომეჴსენა წინაწარმეტყუელებაჲ ამოსისი, ვითარცა თქუა, ვითარმედ: გარდაიქცენ დღესასწაულნი თქუენნი გლოვად და ყოველნი სიხარულნი თქუენნი გოდებად.
ხოლო მო-რა-ვიჴსენე ესე, ვტიროდე. და ოდეს დაჰჴდა მზე, წარვედ და დავჰფალ იგი.
და მოძმენი მეკიცხევდეს მე და იტყოდეს: არღარა ეშინის ამას მოკლვისაგან, ამის საქმისათჳს ივლტოდა და კუალად მკუდართავე დაჰფლავს.
და მასვე ღამესა დავჰფალ იგი, და მოვედ და დავწევ შეგინებული კედელსა თანა ეზოჲსასა და პირსა არა დამებურა.
და არა ვიცოდე, რამეთუ სირები იყო კედელსა მას, და თუალნი ჩემნი მეხილნეს. და დამაჯუეს თუალთა ჩემთა ტფილი სირთა მათ, და მიმექცა თეთრი თუალთა ჩემთა. და მივედ მკურნალთა და არაჲ მარგეს. ხოლო აქიაქაროს მზრდიდა მე ვიდრე წარსლვამდე ელჳამაჲდად.
ხოლო ცოლი ჩემი ანა ნადობდა სადედოსა. და მიუძღუანებენ უფალსა მათსა და მოიღებენ სასყიდელსა.
და მეშჳდესა თუესა ამის იგრიკისასა მოჰკუეთნა ქსელნი და მიუძღუანნა იგინი უფალთა მისთა. და მოსცეს მას სასყიდელი და დაურთეს მას ზედა თიკანი.
ხოლო ვითარცა შემოვიდა ჩემდა, იწყო ბარიდ თიკანმან მან. და ვარქუ მას: ვინაჲ მოიყვანე თიკანი ესე? ნუუკუე მპარავი (!) არს? მიეც უფალთა თჳსთა, ვისიცა არს, რამეთუ არა ჯერ-არს ნაპარევი ჭამად.
ხოლო მან თქუა: ნიჭად მომცეს ეგე სასყიდელსა ზედა. და არა მრწმენა მისი. ვეტყოდე, რაჲთამცა მისცა უფალთა მისთა, და ვჰრისხევდი მას. ხოლო მან მომიგო და მრქუა: სადა არიან მოწყალებანი შენნი და სიმართლენი შენნი? აჰა ესერა განცხადნა ყოველი შენ ზედა.
