ხოლო ტობი რაცხდა დღეთა, ვინაჲთ დღითგან განვიდა ტობია, ძე მისი. და ოდეს გარდაჴდეს დღენი იგი, შეწუხნა ტობი
და თქუა: მო-სამე-კუდა გაბაელ და არავინ მოსცა ვეცხლი იგი ძესა ჩემსა.
და თქუა ანა: წარწყმდა ძეჲ ჩემი და არღარა არს იგი ცოცხალ, და გოდებდა მისთჳს
და იტყოდა: ვაჲმე, შვილო, ნათელო თუალთა ჩემთაო, რაჲსა-მე განგიტევე შენ წარსლვად ჩემგან?
ხოლო ტობი ნუგეშინის-სცემდა მას და ჰრქუა: ნუ გეშინინ, დაო, მოვიდეს, ძე ჩუენი ცოცხლებით, დაბრკოლებაჲ რაჲმე ეყო მას და მით ჰყოვნის. ნუ სწუხ, რაეეთუ რომელი წარსრულ არს მის თანა, სარწმუნო არს ძმათა ჩუენთაგანი, ნურას დაიდებ გულსა შენსა ბოროტსა.
და თქუა ანა: წარმიწყმდა შვილი ჩემი და განვიდის და გზათა მიმრიმსტრობნ, უკუეთუ მოვალს ძეჲ მისი; ვიდრე მზისა დასლვადმდე. და შევიდის სახლად თჳსა და არარაჲსა გემოჲ იხილის, არცა დაიძინის. და ვითარცა აღივსნეს დღენი იგი ქორწილისანი ათოთხმეტნი, ვითარცა-იგი ფუცა ჰრაგუელ, ჰრქუა მას ტობია: წარმავლინე მე, მე უწყი, რამეთუ მამაჲ ჩემი და დედაჲ ჩემი ღუაწლსა შინა არიან, რამეთუ არა ჰგონებენ იგინი, ვითარმედ იხილონ პირი ჩემი.
და თქუა ჰრაგუელ: მე წარვავლინნე მოციქულნი ტობისა, მამისა შენისა, და ვაუწყო შენთჳს, ხოლო შენ იყავ მცირედ დღე ჩემ თანა.
და ტობია ჰრქუა მას: ნუსადა, მამაო ჩემო, გლოცავ შენ; წარმგზავნე მე, რაჲთა არა მწუხარე იყოს მამაჲ ჩემი.
და აღდგა ჰრაგუელ და მოიყვანა სარა, ასული თჳსი, და მისცა იგი ტობიას. და მისცა მას ყოველთაგან მონაგე/ბთა Page of ms. J: 101r თჳსთა ზოგი მონები და მჴევლები, ზროხაჲ და ცხოვარი, ვირები და აქლემები; ოქროჲ და ვეცხლი და სამოსელი დიდძალი ფრიად.
და წარავლინნა იგინი, ამბორს-უყო მათ ჰრაგუელ და ჰრქუა: წარვედით, შვილნო, ცოცხლებით Page of ms. O: 530v და ღმერთმან ცათამან წარგიმართენ თქუენ, და მიხილვანმცა შვილნი თქუენნი პირველ სიკუდილისა ჩემისა.
და ამბორს-უყო ტობიას და სარას, ასულსა თჳსსა, და ჰრქუა მას: ასულო, პატივ-ეც მამამთილსა შენსა და დედამთილსა შენსა, რამეთუ ამიერითგან იგინი არიან მამა-დედა შენდა, ვითარცა ჩუენ ვიყვენით შენდა. ვიდოდე, ასულო, ცოცხლებით. და ჰრქუა ედნა ტობიას: წინაშე უფლისა მიგცემ შენ ასულსა ჩემსა, რაჲთა არა შეაწუხო ეგე ყოველთა დღეთა. და აჰა ესერა მე დედაჲ შენი და სარა დაჲ შენი და ამბორს-უყო ორთავე.
და განვიდა და წარვიდა ტობია სიხარულით, და აკურთხევდა ღმერთს, ცისა და ქუეყანისასა, და ილოცვიდა და თქუა: მეყავნ მე პატივის-ცემაჲ სიმამრისა ჩემისაჲ და სიდედრისა ჩემისაჲ, ვითარცა მამა-დედათა ჩემთაჲ, ყოველთა დღეთა ცხორებასა მათისათა.
