ღმერთო, ქებასა ჩემსა ნუ დაიდუმებ;
რამეთუ პირი ცოდვილისაჲ და პირი მზაკუვარისაჲ ჩემ ზედა აეღო, იტყოდეს ჩემთჳს ბაგითა ზაკულითა;
სიტყჳთა საძულელითა მომიძულეს მე, მბრძოდეს მე ცუდად.
სიყუარულისა ჩემისა წილ მასმენდეს მე, ხოლო მე ვილოცევდ.
მომაგეს მე ბოროტი კეთილისა წილ და სიძულილი სიყუარულისა წილ ჩემისა.
დაადგინე ცოდვილი მას ზედა, და ეშმაკი დადეგინ მარჯუენით ძისა;
სასჯელისა მისისაგან გამოვედინ განცრუვებული, და ლოცვაჲ მისი ცოდვად შეერაცხენ.
იყვნენ დღენი მისნი მცირე, და განსაგებელი მისი სხუამან მიიღენ.
იყვნენ შვილნი მისნი ობოლ, და ცოლი მისი - ქურივ.
აღიძრნედ და გარდაიცვალნედ შვილნი მისნი, პურის მთხოველ იქანედ და განჴდედ იგინი სამკჳდრებელისაგან თჳსისა.
აღიხილენ მოსესხემან ყოველი, რაჲცა ედვას მას, და უცხოთა აღიჭრან ნაშრომი მათი.
ნუ ეპოებინ მას შემწე, ნუცა შემწყნარებელ ობოლთა მისთა;
იყვნედ ნაშობნი მისნი მოსასრველად ერსა შორის, და ნათესავისაგან აიჴოცენ სახელი მისი.
აღიჴსენედ წინაშე უფლისა ცოდვაჲ მამისა მათისაჲ, და ცოდვაჲ დედისა მათისაჲ ნუ აიჴოცებინ.
იყვნენ წინაშე უფლისა მარადის, და მოისპენ ქუეყანით საჴსენებელი მათი
ამისთჳს, რამეთუ არა მოიჴსენა მან ყოფად წყალობისა, დევნა კაცი ჭირული, გლახაკი და მდაბალი გულითა მოკლა.
შეიყუარა მან წყევაჲ, მიუჴდა მას; არა უნდა კურთხევის, და განეშორა მისგან.
შთაიცუა მან წყევაჲ ვითარცა სამოსელი, შთაჴდა ვითარცა წყალი ნაწლევთა მისთა და ვითარცა ზეთი ძუალთა მისთა;
ეყავნ მას წყევაჲ ვითარცა სამოსელი, რომელ შთაიცჳს და ვითარცა სარტყელი, რომელ შეირტყის მან წელთა მისთა.
ესე საქმე მათი არს, რომელნი მასმენდეს მე უფლისა მიმართ და რომელნი იტყოდეს ძჳრსა სულისა ჩემისასა.
ხოლო შენ, უფალო, უფალო, ყავ ჩემ თანა სახელისა შენისათჳს, რამეთუ ტკბილ არს წყალობაჲ შენი.
მიჴსენ მე, რამეთუ გლახაკ და დავრდომილ ვარი მე, რამეთუ გული ჩემი შეძრწუნდა გუამსა ჩემსა.
და მე ვითარცა აჩრდილი მიდრეკასა მზისასა მოვაკლდი, განვიყარე ვითარცა მკალი.
მუჴლნი ჩემნი მოუძლურდეს მარხვითა, და იცვალნეს ჴორცნი ჩემნი ზეთისაგან.
ვიყმენ მე საყუედრელ მათდა; მათ მიხილეს მე და შეხარეს თავი მათი.
შემეწიე მე, უფალო ღმერთო ჩემო, და მაცხოვნე მე წყალობითა შენითა.
გულისჴმა-ყონ, რამეთუ ჴელი შენი ესე არს და შენ, უფალო, ჰყავ ესე.
იგინი მწყევდეს, ხოლო შენ მაკურთხო; და რომელნი აღდგომილ არიან ჩემ ზედა, ჰრცხუენოდენ, ხოლო მონაჲ შენი იხარებდეს შენდამი.
შთაიცუედ სირცხჳლი და კდემაჲ, რომელნი ძჳრის მეტყუელად აღმიდგეს მე, და შეიმოსედ ვითარცა ორკეცი სირცხჳლი მათი.
აუარო უფალსა ფრიად პირითა ჩემითა და შორის მრავალთასა ვაქებდე მას,
რამეთუ დაუდგა მარჯულ გლახაკსა, რაჲთა იჴსნეს მდევართაგან სული ჩემი.
