და უბრძანა უფალმან ღმერთმან ვეშაპსა მას დიდსა შთანთქმაჲ იონაჲსი; და იყო იონა მუცელსა ვეშაპისასა სამ დღე და სამ ღამე.
იწყო იონა თაყუანის-ცემად უფლისა მიმართ ღმრთისა თჳსისა მუცლით გამო ვეშაპისაჲთ.
და თქუა: ჭირსა ჩემსა უფლისა მიმართ ვღაღად-ყავ, და ისმინა ჩემი ღმერთმან; უფსრულთაგან ჯოჯოხეთისათა გესმა ჴმაჲ ჩემი.
რამეთუ შთამაგდეს მე სიღრმესა გულსა ზღჳსასა და მოქცევამან წყლისამან მომიცვა მე; ყოველნი განსაცხრომელნი შენნი და ღელვანი შენნი მე ზედა-გარდამჴდეს.
და ვთქუ: გან-მე-გდებულ ვარა პირისაგან თუალთა შენთაჲსა, ანუ შე-ღა-მე-ვსძინო აწ მიხედვად ტაძარსა წმიდასა შენსა?
გარდამეცნეს მე წყალნი ვიდრე სულად ჩემდამდე და უფსკრულთა გარე-მომიცვეს მე, შთაჴდა თავი ჩემი.
ნაპრალსა მთათასა შთავჴედი მე, [...] ქუეყანად, სადა ვიხილენ მოქლონ[ნ]ი მისნი, ვითარცა კლიტენი საუკუნენი; აწ გამოედინ განხრწნისაგან ცხორებაჲ ჩემი შენდამი, უფალო ღმერთო ჩემო.
მოკლებასა სულისა ჩემისასა ჴმა-ვყავ და შენ, უფალო, მაცხოვნე მე, და მიიწიენ ლოცვაჲ ჩემი ტაძრად წმიდად შენდა.
რამეთუ მცველნი იგი სიცრუვისანი წარწყმდენ.
ხოლო მე ჴმითა კურთხევისა და აღსაარებისაჲთა გიგალობდე შენ და შევწირო მსხუერპლი და აღვასრულო აღნათქუემი ჩემი მაცხოვრისა მიმართ.
და უბრძანა უფალმან ღმერთმან Page of ms. P: 203r ვეშაპსა მას დიდსა გამონერწყუვაჲ იონაჲსი ჴმელად.
