ხოლო აგრიპა ჰრქუა პავლეს: "ბრძანებულ არს შენდა თავისა შენისათჳს სიტყუად". მაშინ პავლე განყო ჴელი, მიუგებდა და თქუა:
"ყოვლისათჳს, რომელსა-ესე მაბრალებენ ჰურიანი, მეფე აგრიპა, შემირაცხიეს თავი ჩემი ნეტარად, რამეთუ შენ წინაშე მეგულების მე დღეს სიტყჳს-გებად უფროჲს ხოლო.
რამეთუ მეცნიერ ხარ შენ ყოველსა მას ჰურიათა ჩუეულებასა და ძიებასა და იცი: ამისთჳს გევედრები, სულგრძელებით ისმინე ჩემი.
რამეთუ ცხორებაჲ ჩემი სიყრმით ჩემითგან, პირველითგან რომელ იყო ნათესავსა შინა ჩემსა იერუსალჱმს, იციან ყოველთა ჰურიათა.
წინაჲსწარვე მიცოდეს მე პირველითგან, უკუეთუ უნდეს წამების, რამეთუ მსგავსად ჭეშმარიტებისა მის მსახურებისა ჩუენისაებრ ვიყოფოდე მე ფარისეველად.
და აწ სასოებისათჳს მამათა ჩუენთაჲსა აღთქუმისა, რომელი იყო ღმრთისა მიერ, ვდგა და განვიკითხვი.
რომლისა მიმართ ათორმეტი ნათესავი ჩუენი განკრძალული დღჱ და ღამჱ ჰმსახურებს და ესავს მიწევნასა, რომლისა სასოებისათჳს ვიბრალები მე, მეფე.
რაჲ ურწმუნოებაჲ განიკითხვის თქუენ შორის, უკუეთუ ღმერთი მკუდართა აღადგინებს?
მე მეგონა თავი ჩემი სახელისათჳს იესუ ნაზარეველისა მრავალი ძჳრისა საქმედ,
რომელი-იგიცა ვყავ იერუსალჱმს, რამეთუ მრავალნი წმიდანი მე საპყრობილესა შევაყენენ, რამეთუ ჴელმწიფებაჲ მღდელთმოძღუართაგან მომეღო მოსრვად მათ და მომეღო რიცხჳ.
და ყოველთა შორის შესაკრებელთა მრავალგზის ვსტანჯევდ მათ და ვიიძულებოდე გმობად, უმეტესადღა ვცბოდე მათ ზედა და ვსდევნიდ ვიდრე გარემო ქალაქებსა.
რომელსა შინა მივიდოდე მე დამასკოდ ჴელმწიფებითა და ბრძანებითა მღდელთმოძღუართაჲთა.
შოვა სამხრის გზასა ზედა ვიხილე, მეფე, ზეცით გარდამო უბრწყინვალჱსი მზისა გარემო ბრწყინვიდა ჩემსა ნათელი და ჩემ თანა მოგზაურთა მათ.
და ვითარცა ჩუენ ყოველნი დავცჳვენით ქუეყანად, მესმა ჴმაჲ, რომელმან მრქუა მე ებრაელებრითა სიტყჳთა: "საულ, საულ, რაჲსა მდევნი მე? ფიცხელ არს შენდა დეზისა წიხნაჲ".
მე ვარქუ: "ვინ ხარ, უფალო?" ხოლო უფალმან მრქუა მე: "მე ვარ იესუ, რომელსა შენ მდევნი.
არამედ აღდეგ და დადეგ ფერჴთა შენთა ზედა, რამეთუ ამისთჳს გეჩუენე შენ გამოყვანებად შენდა მსახურად და მოწამედ, რომელი მიხილე მე და რომელი გიჩუენო შენ,
განრინებად შენდა ერისაგან და ნათესავთაგან, რომელთა მიგავლინო შენ,
ახილვად თუალთა მათთა და მოქცევად ბნელისაგან ნათლად და ჴელმწიფებისაგან ეშმაკისა ღმრთისა მიმართ, მიღებად მათა მიტევებად ცოდვანი მათნი და ნაწილი განწმედილთა შორის სარწმუნოებისათა ჩემდა მომართ.
რომლისათჳს, მეფე აგრიპა, არა ურჩ-ვექმნები ზეცისასა მას ჩუენებასა,
არამედ დამასკეს შინა მყოფთა პირველად და იერუსალჱმს და ყოველსა სოფელსა ჰურიასტანისასა და წარმართთა მითხრობად სინანულისა და მოქცევად ღმრთისა მიმართ ცხოველისა, რაჲთა ღირსისა სინანულისა საქმჱ ქმნენ.
ამისთჳს შემიპყრეს მე ჰურიათა ტაძარსა შინა და აზმნობდეს მოკლვად ჩემდა.
გინცობითა ღმრთისამიერითა ვიდრე დღენდელად დღედმდე ვდგა მე და ვწამებ მცირესა და დიდსა, არარას გარეშესა ვიტყჳ, რომლისათჳს წინაჲსწარმეტყუელნი იტყოდეს ყოფადსა მას, და მოსე,
ვითარმედ ვნებად იყო ქრისტჱ, ვითარ-იგი პირველ მკუდართა აღდგომისა ნათელი მითხრობად ერთა და ნათესავთა".
ვითარ იტყოდა იგი ამას, ფესტოს დიდითა ჴმითა თქუა: "ჰბორგი, პავლე, რამეთუ მრავალნი წიგნნი შენნი სიცბილად მიგაქცევენ შენ".
ხოლო პავლე თქუა: "არა ვბორგი, მჴნეო ფესტე, არამედ ჭეშმარიტებისა და სიწმიდისა სიტყუასა ვიტყჳ.
რამეთუ მეცნიერ არს მისთჳს მეფჱ, რომლისა მიმართცა კადნიერად ვიტყჳ, რამეთუ დაფარვად მისა არა ვირწმუნო, არცაღა არს დაფარულსა ადგილსა ქმნულ ესე.
გრწამს, მეფე აგრიპა, წინაჲსწარმეტყუელთაჲ? ვიცი, რამეთუ გრწამს".
ხოლო აგრიპა ჰრქუა პავლეს: "მცირედღა, და მარწმუნო მე ქრისტეანე ყოფად".
ხოლო პავლე ჰრქუა მას: "ვილოცავ ღმრთისა მიმართ მცირეთათჳს და მრავალთა, არა ხოლო შენთჳს, არამედ ყოველთათჳს, რომელთა ესმეს ჩემი, ყოფად ესრე, ვითარცა მე ვარ, თჳნიერ კრულებათა მათ".
მაშინ აღდგა მეფჱ და მთავარნი იგი და ბერენიკე და მათ თანა მსხდომნი იგი.
და გან-რე-ვიდა, იტყოდეს ურთიერთას და თქუეს, ვითარმედ: "არარას სასიკუდინესა და კრულებისა საქმესა იქმს კაცი ესე".
ხოლო აგრიპა ჰრქუა ფესტოსს: "განტევებად ღირდა კაცი ესე, უკუეთუმცა არა ღაღად-ეყო კეისრისა".
