და ვითარცა განაჩინეს ნავითა წარსლვაჲ ჩუენი ჰრომედ, მისცეს პავლე და სხუანი ვინმე პყრობილნი ასისთავსა მას, რომელსა სახელი ერქუა ივლიოს, გუნდისა სებასტიელისა".
შევედით ნავსა ადრამანტჱსასა, რომელი მიმავალ იყო ადგილთა მათ ასიაჲსათა, და წარვემართენით. ჩუენ თანა იყო არისტარქოს მაკედონელი.
და მერმესა დღესა მივიწიენით სიდონდ. კაცთმოყუარებაჲ აჩუენა ივლიოს პავლესთჳს და უბრძანა მეგობართა თჳსთა მისლვად, რაჲთა საზრდელი მიიღოს.
და მიერ შევსხედით და თანა-წარვლეთ კჳპრჱ, რამეთუ იყო ქარი იგი პირით კერძო.
მაშინ უფსკრული იგი კილიკიაჲ განვლეთ და მივედით მურა ქალაქად, რომელ არს ლუკიაჲსაჲ.
და მუნ პოვა ასისთავმან მან ნავი ალექსანდრიაჲსაჲ, რომელი მივიდოდა იტალიად, და შემსხნა მას.
ვითარ-იგი მრავალ დღე მძიმედ ვიდოდეთ, და ძნიად მივიწიენით კნიდონდ, რამეთუ არა გჳტევებდა ქარი იგი. და თანაწარვლეთ კრეტჱ სალმონჱთ კერძო.
და ვითარცა ძჳრით წარვლეთ იგი, მივედით ადგილსა რასმე, რომელსა ერქუა ტბები კეთილი, რომელსა ეახლა ქალაქი ლასიაჲ.
და ვითარ მრავალი ჟამი წარჴდა და იყოღა ნავის საცთომელ სლვად, რამეთუ მარხვანი წარ-ოდენ-სრულ იყვნეს, ეტყოდა პავლე
და ჰრქუა მათ: "კაცნო, ვხედავ, ვითარმედ ჭირი და ზღვევაჲ ყოფად არს, არა ხოლო თუ ტჳრთისაჲ და ნავისაჲ, არამედ თავნიცა ჩუენნი წარწყმედად არიან ნავსა თანა".
ხოლო ასისთავი იგი ნავისმხერვალსა მას და ნავისუფალსა ერჩდა, ვიდრე პავლესთა სიტყუათა.
და ვითარ იგი უმარჯუ იყო დაზამთრებად, მრავალთა მათ გზათა დაიდვეს გულსა წარსლვად მიერ, უკუეთუმცა ვითარ უძლეს მისლვად ფინიკედ და მუნ დაიზამთრეს ტბასა მას კრეტჱსასა, რომელი ხედვიდა ჩრდილოჲთ და სოფლად.
და ქროდა ქარი სამხრით და ჰგონებდეს, ვითარმედ ნებისაებრ მათისა იყოს, აღდგეს ასონით და წარირჩევდეს კრეტჱთ.
არღა მრავალი ჟამი წარჴდა და იწყო მას თანა ქარმან მან ბორბალმან, რომელსა ჰრქჳან ვრცელ ღელვა.
და ვითარცა შეაცბუნა ნავი იგი და ვერ ეძლო პირი მიქცევად ქარსა, მიუტევეთ, მიმოვაქუნდით.
ჭალაკსა რასმე ქუეშე მივედით, რომელსა ჰრქჳან კავდა, ძჳრით შეუძლეთ დაპყრობად ჴუამალდსა,
რომელი აღიღეს და შესაწევნელად იჴმევდეს და შემოსწებეს ნავსა. ხოლო ეშინოდა, ნუუკუე კბოდოვანსა განცჳვენ, გარდაუტევეს ჭურჭელი ნავისაჲ და ესრჱთ მოვიდოდა.
და ვითარ დიდსა ზამთარსა შინა ვიყვენით ჩუენ, ხვალისაგან გარდასდებდეს ტჳრთსა.
და მესამესა დღესა თჳსითა ჴელითა ჭურჭერი ნავისაჲ გარდააბნიეს.
არცა ვარსკულავი, არცა მზჱ ჩნდა მრავალთა დღეთა, რამეთუ ზამთარი დიდი იყო. მიერითგან წარვიწირეთ სასოებაჲ ყოველი ცხორებად ჩუენდა.
და ფრიადი უზმებაჲ იყო. მაშინ პავლე აღდგა შორის მათსა და თქუა: "ჯერ-იყო, კაცნო, რაჲთამცა მერჩდით მე და არა წარმოხუედით კრეტჱთ და შეიძინეთ ჭირი ესე და ზღვევაჲ.
და აწცა გეტყჳ: გულდებულ იყვენით, რამეთუ განჴუებაჲ სულისაჲ არცა ერთისა იყოს თქუენგანისაჲ, თჳნიერ ხოლო ნავისა.
რამეთუ წარმომიდგა მე ამას ღამესა ანგელოზი ღმრთისაჲ, რომლისაჲ ვარ მე და რომელსაცა ვმსახურებ,
და მრქუა მე: "ნუ გეშინინ, პავლე! კეისარსა წარდგომად ხარ შენ და, აჰა, ესერა, მიგმადლნა შენ ღმერთმან ყოველნი, რომელნი არიან შენ თანა ნავსა ამას.
ამისთჳს გულდებულ იყვენით, კაცნო, რამეთუ მრწამს მე ღმრთისაჲ, ვითარმედ ესრე იყოს, ვითარცა-იგი მეტყოდა მე.
ჭალაკსა რასმე განცჳვნებად ვართ ჩუენ".
ვითარცა მეათოთხმეტჱ ღამჱ მოიწია და მიმოვეტაცენით ჩუენ ადრიასა შინა, შოვაღამეს ოდენ ჰგონებდეს მენავენი იგი მიწევნას რომელსამე სოფელსა.
და გარდაუტევეს საბელი იგი და იყო ოც მჴარ; და მცირედ და-რე-ყოვნეს და კუალად ზომეს და იყო ათორმეტ მჴარ.
და ეშინოდა, ნუუკუე კბოდოვანსა ადგილსა განცჳვენ, ბოლოჲთ კერძო ნავისა მის გარდაუტევნეს ოთხნი კავნი და ილოცვიდეს განთენებასა.
ხოლო მენავეთა მათ ეგულებოდა სივლტოლაჲ ნავისა მისგან და გარდაუტევეს ჴუამალდი იგი ზღუად, მიზეზითა რეცათუ კავთა მათ განმარტებად.
მაშინ ჰრქუა პავლე ასისთავსა მას და ერისაგან: "უკუეთუ ესენი არა იყვნენ ნავსა ამას შინა, თქუენ განრინებად ვერ ჴელ-გეწიფების".
მაშინ განუკუეთნეს ერისაგანთა საბელნი იგი ჴუამალდისანი და მიუტევეს იგი, და წარიტაცა ღელვამან.
და ვითარცა განთენა, ჰლოცვიდა პავლე ყოველთა მიღებად საზრდელისა და ჰრქუა, რამეთუ: "მეათოთხმეტჱ დღჱ არს დღეს, ვინაჲთგან მოველით და უზმათა დაგიყოფიეს და არარაჲ მიგიღებიეს.
ამისთჳს გლოცავ მიღებად საზრდელისა, რამეთუ ესე ცხორებისათჳს თქუენისა იქმნა, რამეთუ არავისი თქუენგანისაჲ თმაჲ ერთი თავისაჲ წარწყმედად არს".
და ესე ვითარცა თქუა, მოიღო პური, ჰმადლობდა ღმერთსა წინაშე ყოველთასა და განტეხა და იწყო ჭამად.
გულსმოდგინე იქმნეს ყოველნი, და მათცა მოითხოვეს საზრდელი.
ვიყვენით ყოველნივე კაცნი ნავსა მას შინა ორას სამეოცდაათექუსმეტ.
და ვითარცა განძღეს საზრდელითა მით, აუმცირებდეს ნავსა მას და გარდასდებდეს ნავისა მისგან იფქლსა მას ზღუად.
და ვითარცა განთენა, ქუეყანაჲ იგი ვერ იცნეს, ყურესა რომელსამე განიცდიდეს, რომელსა იყო კიდჱ მისი, რომელსა ეგულებოდა, უკუეთუმცა შე-ვითარ რაჲ-უძლეს, განდგინებად ნავი იგი.
და კავნი იგი მოჰჴსნნეს და უტევნეს ზღუად, და მას თანა მიუტევნეს თანაშესაუღლებელნი იგი საჭეთანი, და აღიპყრეს აფრაჲ იგი მცირჱ, და ქარით კერძო ეპყრა კიდედგან.
და ვითარცა შეცჳვეს იგი ადგილსა ხერთვისსა, დაჰკიდეს ნავი იგი, და თავით კერძოჲ იგი უმაგრესად დგა და შეუძრავად, ხოლო ბოლოჲთ კერძოჲ იგი დაირღუეოდა სიმძაფრითა მით.
და ერისაგანთა მათ ზრახეს, რაჲთამცა პყრობილნი იგი მოწყჳდნეს, ნუუკუე გან-ვინმე-ცურდეს და განერეს.
ხოლო ასისთავსა მას უნდა პავლჱსი განრინებაჲ და დააპკოლნა იგინი ზრახვისა მისგან და ბრძანა, რომელნი-იგი შემძლებელ იყვნეს, ცურვით განსლვად,
და სხუანი იგი განსლვად რომელნიმე ფიცრითა და რომელნიმე ჭურჭლითა რომლითამე ნავისაჲთა. და ესრჱთ გამოვედით და განვერენით ყოველნივე ქუეყანად.
