TITUS
Wolfram von Eschenbach, Parzival
Part No. 122
Previous part

Chapter: 122 
122


Verse: 1    er enhete ê liehtes niht erkant.
Verse: 2    
ûf dem touwe der wâpenroc erwant.

Verse: 3    
mit guldîn schellen kleine
Verse: 4    
vor iewederm beine

Verse: 5    
wâren die stegereife erklenget
Verse: 6    
und ze rehter mâze erlenget.

Verse: 7    
sîn zeswer arm von schellen klanc.
Verse: 8    
swar er den bôt oder swanc,

Verse: 9    
der was durch swertslege hel:
Verse: 10    
der helt was gein prîse snel.

Verse: 11    
sus vuor der vürste rîche,
Verse: 12    
gezimieret wünneclîche.

Verse: 13    
aller manne schœne ein bluomen kranz,
Verse: 14    
den vrâcte Karnahkarnanz:

Verse: 15    
"juncherre, sâhet ir vür iuch varn
Verse: 16    
zwêne ritter die sich niht bewarn

Verse: 17    
kunnen an ritterlîcher zunft?
Verse: 18    
si ringent mit der nôtnunft

Verse: 19    
und sint an werdekeit verzaget:
Verse: 20    
si vüerent roubes eine maget."

Verse: 21    
der knappe wânde, swaz er sprach,
Verse: 22    
ez wære got, als im verjach

Verse: 23    
vrou Herzeloide diu künegîn,
Verse: 24    
si im underschiet den liehten schîn.

Verse: 25    
rief er lûte sunder spot:
Verse: 26    
"nû hilf mir, helferîcher got!"

Verse: 27    
vil dicke viel an sîn gebet
Verse: 28    
fil li roi Gahmuret.

Verse: 29    
der vürste sprach: "ich bin niht got,
Verse: 30    
ich leiste aber gerne sîn gebot.




Next part



This text is part of the TITUS edition of Wolfram von Eschenbach, Parzival.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 12.9.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.