Ուխտ եդի ընդ աչս իմ եւ ո́չ հայեցաւ ՛ի կոյս.
եւ բաժանեաց ա(ստուա)ծ ՛ի վերուստ, եւ ժառանգու(թ)ի(ւն) բաւականին ՛ի բարձանց։
Ոչ ապաքէն կորո́ւստ անիրաւին, եւ տարագրու(թ)ի(ւն) այնոցիկ ոյք գործեն զանօրէնութի(ւն)։
Ոչ ապաքէն ինքն տեսցէ զճանապարհս իմ. եւ ա(մենայ)ն գնացք իմ թուեսցին։
Եթէ գնացեա́լ իցեմ ընդ այպանօղս. եթէ վաղվաղեա́ց ոտն իմ ՛ի նենգութի(ւն)։
Զի կշռեա́լ եմ ՛ի կշի́ռս արդարու(թ)ե(ան), եւ գիտէ տ(է)ր զանմեղու(թ)ի(ւն) իմ։
Եթէ թիւրեցա́ւ ոտն իմ ՛ի ճանապարհէ. եթէ չոգաւ սիրտ իմ զկնի ական իմոյ. եթէ հպեցայ ձեռօ́ք իմովք ՛ի կաշառս։
Ապա ես սերմանեցից՝ եւ ա́յլք կերիցեն. եւ անարմա́տ եղէց յերկրի։
Եթէ գնա́ց սիրտ իմ զհետ կնոջ ա́ռն այլոյ. եթէ դարանակա́լ եղէ առ դրունս տան ն(ո)ր(ա)։
Ապա լիցի հաճոյ եւ ի́մ կինն այլում, եւ մանկունք իմ տառապեսցին։
Զի սրտմտութի(ւն) անժո́յժ բարկու(թ)ե(ան) է պղծել զկին առն։
հո́ւր վառեալ է յա(մենայ)ն անդամս ն(ո)ր(ա). զի յոր կոյս հասցէ յարմատո́յ խլեսցէ։
Եթէ խոտեցի́ երբէք զիրաւունս ծառայի կամ աղախնոյ մատիցելոյ առիս յատեան։
եւ զի՞նչ գործեցից եթէ հարցուփո́րձ արասցէ ինձ տ(է)ր. եւ եթէ այցելութի(ւն), զի՞նչ պատասխանի արարից։
Ոչ ապաքէն ո(ր)պ(էս) եղէ յարգանդի՝ եւ նոքա եղեն, ՛ի նմին որովայնի եղաք։
Իսկ տկարք որոց պէտք ինչ էին, ո՞չ արդեւք երբէք վճարեցի։ Զակն այրւոյ ո́չ կողկողեցուցի։
Եթէ կերա՞յ արդեւք զպատառն իմ միայն՝ եւ որբոյն ո́չ կարկառեցի։
Զի ՛ի մանկու(թեն)է իմմէ սնուցի իբրեւ զհայր, եւ յարգանդէ մօր իմոյ առաջնորդեցի։
Եթէ արարի՞ անտես զմերկն կորուսեալ՝ եւ ոչ զգեցուցի։
Եթէ ո՞չ օրհնեցին զիս տկարք. եւ ՛ի կտրոց խաշանց իմոց ջեռան թիկունք ն(ո)ց(ա)։
Եթէ վերացուցի ձեռն ՛ի վ(ե)ր(այ) որբոյն՝ յուսացեալ թէ բազում է իմ օգնականութի(ւն).
ապա թափեսցի յանկարէ ուս իմ, եւ բազուկ իմ յարմկանէ իմմէ խորտակեսցի։
Զի ահ տ(եառ)ն կալաւ զիս, եւ առաջի ն(ո)ր(ա) ո́չ հանդարտեցի։
Եթէ կարգեցի զոսկի ՛ի հող իմ. եթէ յականս պատուականս յուսացայ։
Եթէ ուրա́խ եղէ ՛ի բազում մեծութե(ան) եկելոց ինձ. եթէ ՛ի վերայ անթուոց եդի́ զձեռն իմ։
Կամ թէ ո՞չ տեսանիցեմք զարեգակն լուսաւորիչ նուաղեալ, եւ զլուսին մաշեալ.
եւ ո́չ ՛ի նոցանէ։ Եթէ խաբեցաւ գա́ղտ սիրտ իմ. եթէ ձեռն եդեալ ՛ի վերայ բերանոյ իմոյ համբուրեցի։
Ապա այն ՛ի մե́ծ անօրէնութի(ւն) համարեսցի ինձ, զի ստեցի առաջի տ(եառ)ն բարձրելոյ. ՛ի նմանէ է զօրութի(ւն) եւ կար, իմաստութի(ւն) եւ հանճար։
Եթէ ոտնհա́ր եղէ ՛ի վ(ե)ր(այ) գլորման թշնամւոյ իմոյ, եւ ասացի ՛ի սրտի իմում թէ՝ վա́շ։
ապա լուիցէ́ ունկն իմ զանէծս իմ. զզուեցայց ապա եւ ես ՛ի ժողովրդենէ իմմէ դսրովեալ։
Եթէ ասացին զինէն բազում անգամ աղախնայք իմ, ո́ տայր մեզ յագել ՛ի մարմնոց ն(ո)ր(ա). զի յո́յժ քաղցր էի ն(ո)ց(ա)։
Արտաքոյ ո́չ ագանէր օտար, զի դուռն իմ բա́ց էր ա(մենայ)ն եկելոց։
Եթէ թաքուցի զմեղս իմ ակամա́յ մեղուցեալ.
զի ո́չ ամաչէի ՛ի բազմակոյտ ամբոխէ, առ ՛ի չպատմելոյ առաջի նոցա։ Եթէ արձակեցի́ երբէք զտկարն՝ ունայն գոգով ելանել ՛ի դրաց իմոց։
Ո́ տացէ ինձ լսել եթէ ձեռն տ(եառ)ն չէ́ր զարհուրեցուցեալ։ Կամ թէ մուրհակ՝ զոր ունէի զումեքէ,
իբրեւ զպսակ ՛ի վերայ ուսոց եդեալ ընթեռնու(թ)ի(ւն)։
եւ ո՞չ պատառէի զայն եւ անդրէն դարձուցանէի, ո́չինչ առեալ ՛ի պարտականէն։
Եթէ հեծեաց երբէք երկիր վ(ա)ս(ն) իմ. եթէ ակօսք ն(ո)ր(ա) լացի՞ն առհասարակ։
եւ եթէ զզօրու(թ)ի(ւն) ն(ո)ր(ա) կերա՞յ միայն առանց գնոց։ Եթէ զանձն տեառն երկրին զայրացուցեալ տրտմեցուցի՞։
ապա փոխանակ ցորենոյ բուսցի եղի́ճ, եւ փոխանակ գարւոյ՝ մորենի́։
