Միթէ բազո́ւմ անգամ լցեալ իցեն քո բանք աշխատութ(եամ)բ, եւ զօրու(թեամ)բ բանից քոց ո՞ հանդարտեսցէ։
Զի եթէ խրատեցեեր դու զբազումս, եւ զձեռս տկարի մխիթարեցեր։
Եւ զհիւանդացեալս կանգնեցեր բանիւք, եւ ծնկաց կթուցելոց քաջալերութի(ւն) զգեցծուցեր։
Եւ արդ եկին հասին ՛ի վ(ե)ր(այ) քո ցաւք. սակայն դու վաղվաղեցեր։
Ո́չ ապաքէն երկեւղդ քո անզգամութի(ւն) է. եւ կասկածդ քո, եւ անչարութի(ւն) ճանապարհի քո։
Արդ յիշեա́ ո՞ ոք որ սուրբ էր՝ կորեաւ, կամ ճշկմմարիտք արմատաքի́ երբէք խլեցան։
Զորօրինակ տեսի զա́յնոսիկ որ զանպատեհսն արօրադի́ր առնեն. որ սերմանեն զն(ո)ս(ա)՝ ցա́ւս հնձեսցեն ՛ի նոցանէ։
՛Ի հրամանէ տ(եառ)ն կորիցեն. ՛ի հոգւոյ բարկու(թ)ե(ան) ն(ո)ր(ա) սատակեսցին։
Զօրու(թ)ի(ւն) առիւծու, գոչիւն մատակ առիւծու, պերճութի(ւն) վիշապաց՝ շիջա́ւ։
Մրջիւնառեւծն սատակեցաւ առ ՛ի չգոյէ́ կերակրոյ. կորիւնք առիւծու լքի́ն զմիմեանս։
Եթէ է́ր տակաւին բա́ն ճշմարիտ եղեալ ՛ի խօսս քո, ո́չ ինչ յայդպիսեաց չար պատահէր քեզ։ Ուրեմն ո՞չ ընդունիցին ունկն իմ հրաշակերտս ՛ի նմանէ,
արհաւիրք եւ բոմբիւնք գիշերականք։ Հասեալ ա́հ ՛ի վ(ե)ր(այ) մարդկան,
դողումն եւ սոսկումն պատահեցին ինձ. եւ մեծապէս զոսկերս իմ շարժեցին։
Եւ եկն հողմն ՛ի վ(ե)ր(այ) երեսաց իմոց. քստմնեցին հերք իմ եւ մարմինք։
Կանգնեցայ՝ եւ ո́չ գիտացի. տեսի եւ ո́չ էին կերպարանք առաջի աչաց իմոց, բայց միայն օդ եւ սաւսափիւն լսէի։
Իսկ արդ՝ միթէ սո՞ւերբ լինիցի մարդ առաջի տ(եառ)ն, կամ ՛ի գործոց իւրոց անարտա՞տ այր։
Եթէ ծառայից իւրոց ո́չ հաւատայցէ, եւ զհրեշտակաց խոտորնագոյնս ինչ իմացաւ։
Իսկ արդ զբնակեալս ՛ի տունս կաւեղէնս, յորոց եւ ինքեանք ՛ի նմին կաւոյ եմք։ Եհար զն(ո)ս(ա) ըստ օրինակի ցեցոյ.
եւ յառաւօտէ մինչեւ յերեկոյ ո́չեւս իցեն։ Քանզի անձամբ անձին օգնել ո́չ կարէին, կորեա́ն։
Փչեաց ՛ի նոսա եւ ցամաքեցան. սատակեցան քանզի ո́չ էր ՛ի նոսա իմաստութի(ւն)։
