ძმისწული ჩემი შთავიდა მტილსა შინა თჳსსა და ადგილსა შინა საკმეველთასა მწყსად მტილთა შორის და კრებად შროშანთა.
მე ძმისწულისა ჩემისა და ძმისწული ჩემი ჩემდა, რომელი ჰმწყსი შროშანთა თანა.
კეთილ ხარ, მახლობელო ჩემო, ვითარცა სათნოება, შუენიერ, ვითარცა იერუსალჱმი, საკჳრველ, ვითარცა დაწესებულნი.
მოაქციენ თუალნი შენნი ჩემგან, რამეთუ მათ ფრთოვან-მყვეს მე. თმა შენი, ვითარცა სამწყსო თხათა, რომელნი გამოჩნდეს გალადისაგან;
კბილნი შენნი, ვითარცა არვე მორისულთა, რომელნი აღმოჰჴდეს საბანელისაგან, ყოველნი მარჩბივმსხმელ და ბერწი არა არს მათ შორის;
ვითარცა საბელი ძოწეული ბაგენი შენნი და ზრახვანი შენნი შუენიერ, ვითარცა ნაქურცენი ვარდისა - ვაშლნი შენნი, თჳნიერ დუმილისა შენისა.
სამეოც არიან დედოფალნი და ოთხმეოც ხარჭნი, და ქალწულნი, რომელთაჲ არა არს რიცხვ.
ერთ არს ტრედი ჩემი, სძალი ჩემი, ერთ არს დედისა მისისა, რჩეულ არს მშობელისა იგი. იხილეს იგი ასულთა და ნატრიან მას, დედოფალთა და ხარჭთა აქეს იგი.
ვინ არს ესე, რომელი აღმოიჭჳრვების, ვითარცა ცისკარი, კეთილ, ვითარცა მთოვარე, რჩეულ, ვითარცა მზე, საკჳრველი, ვითარცა განწესებული?
მიხილა შინა ნიგუზოვანთასა, შთავედ ხილვად ნაყოფთა ღვარისა, ხილვად, უკუეთუ აღყვავნა ვენაჴი და აღორძინდეს ვარდნი. მუნ მიგცე ძუძუნი ჩემნი შენ.
ვერ ცნა სულმან ჩემმან, დამდევ მე ეტლსა ზედა ამინადაბისასა.
