მიუგებს სძალი: "ძმისწული ჩემი შთავიდა მტილსა თჳსსა წედთა მათ საკუმეველთასა მწყსად შორის მტილსა და დაკრებად შროშნისა.
მე ძმისწულისა ჩემისა და ძმისწულაკი ჩემი ჩემდა, რომელი ჰმწყსის შორის შროშანთა.
კეთილ ხარ, მახლობელო ჩემო, ვითარცა სათნოჲ, შუენიერ, ვითარცა იერუსალჱმი, საკჳრველ, ვითარცა დაწესებულნი.
მარიდენ თუალნი შენნი წინაშე ჩემსა, რამეთუ მაგათ აღმაფრინეს მე. თმაჲ შენი, ვითარცა სამწყსოჲ თხათაჲ, რომელნი გამოჩნდეს გალადით;
კბილნი შენნი, ვითარცა არვჱ მორისულთაჲ, აღმომავალი საბანელით, ყოველნი ორთმსხმელ და ბერწი არა არს მათ თანა;
მეწამულ ბაგენი შენნი, ვითარცა ძეწჳთ ღებულნი, გარდანაღები ერთი ქსლისაჲ და სიტყუაჲ შენი შუენიერ, ვითარცა ნაქურცენი მრეწეულისაჲ, სიკეთენი შენნი გარეშე დუმილისა მაგის შენისა.
სამეოცნი არიან დედუფალნი და ორმეოცნი ხარჭნი.
ერთ არს ტრედი ჩემი, სძალი ჩემი, ერთ არს დედისა თჳსისაჲ. იხილეს იგი ქალწულთა და ჰნატრიდეს მას და დედუფალთა და ხარჭთა აქეს იგი.
ვინ არს ესე, რომელი აღმოვალს, ვითარცა ცისკარი, შუენიერ, და, ვითარცა მთოვარჱ, რჩეულ, ვითარცა მზისთუალი, საკჳრველად განწესებულ?"
სიძემან თქუა: "მტილსა ნიგუზოვანსა შთავჴედ მიხედვად ნაყოფთა წყაროთასა ხილვად, თუ ყუავიან მროწეულნი, ანუ თუ წარმოუტევებიეს ნაძუსა". სძალი სიძესა ეტყჳს: "მუნ მიგცნე შენ ძუძუნი ჩემნი.
და დამდვა მე, ვითარცა ეტლი ამინადაბისი. არა ცნა სულმან ჩემმან".
