და მას ჟამსა შინა აღდგეს მიქაელ დიდი იგი მთავარი, რომელი დგას ზედა ძეთა ერისა შენისათა, და იყოს ჟამი ჭირისაჲ, ჭირი რომელი არა იყო ვინაჲთგან იქმნა ნათესავი მუნ ჟამადმდე, და მას ჟამსა განერეს ერი შენი ყაველი რომელი იპოვოს დაწერილ წიგნსა მას ცხოვრებისასა.
და მრავალნი რომელნი დაძინებულ იყვნენ ქუეყანისა მიწასა, აღდგენ ესენი ცხორებად საუკუნოდ, და რომელნი მე ყუედრებად და სირცხჳლად საუკუნოდ.
და გულის-ჴმის-მყოფელნი გამობრწყინდენ ვითარცა ბრწყინვალებაჲ სამყაროჲსაჲ, და მართალთაგანნი მრავალნი ვითარცა ვარსკულავნი ცისანი საუკუნოდ-მი და მერმეცა.
და შენ დანიელ დაჰკლიტე სიტყუათა ამათ, და დაჰბეჭდე წიგნსა ვიდრე ჟამადმდე აღსასრულისა, ვიდრე ისწაონ მრავალთა და განმრავლდეს ცნობაჲ.
და ვიხილე მე დანიელ, და დგეს ორნი სხუანი, ერთი ამიერ კიდესა მის მდინარისასა და ერთი იმიერ.
და ჰრქუეს კაცსა მას, რომელსა ემოსა ბადენი, რომელი იყო ზედა მდინარესა მას წყალთასა; ვიდრემდე დასასრული რომელნი იგი სთქუენ საკჳრველებანი.
და მესმა კაცისაჲ მის, რომელსა ემოსა ბადენი, რომელი იყო წყალსა ზედა მის მდინარისასა, და აღიმაღლა ჴელი მარჯუენჱ და მარცხენჱ მისი ცად, და ფუცა ცხოველსა მას საუკუნესა, რამეთუ ვიდრე ჟამადმდე და ჟამთა და კერძოსა ჟამისასა, აღსრულებასა მას განბნეულებისასა ცნან ესე ყოველი./ Page of ms. J: B136v
და მესმა <და> გულის-ჴმა-ვყავ და ვთქუ; უფალო რაჲ მე იყოს აღსასრული ამათი და თხრობაჲ.
<. . .> მოვედ დანიელ, რამეთუ დაჴსულ და დაბეჭდულ არიან სიტყუანი ვიდრე ჟამადმდე დასასრული.
ვიდრემდე გამოერჩინენ <და> გამოსპეტაკნენ და გამოიჴურვნენ მრავალნი, და უშჯულო იქმნ<ნ>ენ უშჯულონი და არა გულის-ჴმა-ყონ, და მცნობელთა მათ გულის-ჴმა-ყონ.
ჟამისა მისგან ცვალებისა მარადის-მსახურებისა, და მოცემით საძაგელისა მოოჴრებისაჲთა დღენი ათას ორას ოთხმეოც და ათ.
ნეტარ რომელი მიიწია, და დაითმინა დღედმდე ათას სამას ოც და ათხუთმეტად.
და შენ მოვედ, და განისუენე; რამეთუ არიან და დღენი აღვსებადმდე აღსასრულისა, და განისუენო და აღსდგე ნაწილსა შენსა აღსასრულსა დღეთასა.;
