იხილეთ ვითარ წარწყმდა მართალი იგი, და არა ვინ მოელის გულითა. Page of ms. J: A89v და კაცნი მარ/თალნი აღიღებიან და არა ვინ განიცდის, რამეთუ პირისაგან სიცრუისა აღებულ არს მართალი.
და იყოს მშჳდობით საფლავი მისი. აღებულ არს შორის.
ხოლო თქუენ მოიყვანეთ აქა, ძენო უშჯულონო, ნათესავნო <მე>მრუშეთანო, და მეძვისანო,
რომელითა იგი იშუებდით, და ვის ზედა აღაღეთ პირი თქუენი, და ვის ზედა განსძართ ენაჲ თქუენი. ანუ არა თქუენ ხართ შვილნი წარწყმედისანი, ნათესავნი უშჯულონი,
რომელნი ევედრებით კერპთა ხეთა ქუეშჱ სერტყოვანთა, და დაუკლევდით შვილთა თქუენთა ჴევთა შინა და შორის კლდეთა და ადგილთა ღელეთასა.
იგი არს ნაწილი შენი, და ესე არს სამკჳდრებელი შენი, და მათა შესწირენ შესაწირავნი შენნი, და მათ მიართუენ მსხუერპლნი შენნი. აწ ამათ ზედა არა მე განარისხნეა, იტყჳს უფალი.
მთასა ზედა მაღალსა და განსაცხრომელსა, მუნ არს საწოლი შენი. მუნ მიიხუენ მსხუერპლნი შენნი ზურგით კერძო.
და წირთხლთა თანა კარისა შენისათა დასდევ საჴსენებელი შენი. ჵ უკუეთუ ჩემგან განსდგი, უფროჲს რაჲ მე გევნოს, რამეთუ შეიყუარენ მწოლნი იგი შენ თანა.
და განამრავლენ სიძვანი შენნი მათ თანა, და მრავალნი ჰყვნენ შორს შენგან, და მიავლინენ მოციქულნი მიერ კერძო საზღვართა შენთა, დაჰმდაბლდი ვიდრე ჯოჯოხეთადმდე.
მრავალთა გზათა შენთა დაჰშუერ, და არა სთქუ ვითარმედ დავაცადო, რამეთუ განსძლიერდი, და ჰქმენ ესე. ამისთჳსცა არა მევედრე მე.
ვისა ჰზრუნევდ, და შეგეშინა, და მეცრუვე მე და არა მომიჴსენა მე, და არა განიზრახე გონებითა შენითა, და არა დამიდევ გულსა შენსა, და მე ხილვით გიხილე, და უგულებელს-გყავ შენ, და ჩემდა არა შეიშინა შენ.
და მე Page of ms. J: A90r გითხრა სიმართლჱ ჩემი, და უკეთურებაჲ შენი,/ რომელმან არაჲ გარგოს შენ.
რაჟამს ჰღაღადებდე შენ მათა მიმართ, განგარინად შენ ჭირისაგან შენისა, რამეთუ ესე ყოველნი ქარმან წარიხუნეს, და ნიავქარმან განაბნინეს, ხოლო რომელნი მე მესვენ, დაემტკიცნენ ქუეყანასა ზედა, და დაიმკჳდრონ მთასა წმიდასა ჩემსა,
და თქუან: განწმიდენით პირისა მისისაგან გზანი, და აღიღეთ დასაბრკოლებელი გზისაგან ერისა ჩემისა.
ამას იტყჳს მაღალი იგი, რომელი მაღალთა შინა დამკჳდრებულ არს საუკუნეთა: წმიდაჲ წმიდათა შორის სახელი მისი, უფალ და მაღალ წმიდათა შინა განსუენებულ, და სულ-მოკლეთა მოსცის სულ-გრძელებაჲ, და მოსცის <ცხორებაჲ> დამდაბლებულთა გულითა.
და არა უკუნისამდე მანკიერ ვექმნე შურის-გებად, და არცა მარადის განგირისხნე თქუენ. რამეთუ სული ჩემ მიერ გამოვიდეს, და ცხორებაჲ ყოველი მე შევქმენ.
ცოდვისათჳს მცირედ რაჲ მე შევაწუხე იგი, და ვტანჯე იგი, და გარე-მივიქც<ი>ე პირი ჩემი მისგან, და შეწუხნა და ვიდოდა მწუხარე გზათა მისთა.
და გზანი მისნი ვიხილენ, და განვკურნე იგი. გულ-დებულ ვყავ იგი, და მივეც მას ნუგეშინის-ცემაჲ ჭეშმარიტი.
მშჳდობაჲ მშჳდობასა ზედა შორიელთა, და რომელნი მახლობელ არიან. და თქუა უფალმან, ულხინო მათ,
ხოლო ცრუნი იგი ვითარცა ზღუაჲ აღდუღებულნი, ეგრე ღელვიდენ და ვერ უძლონ განსუენებად, რამეთუ წარწყმდენ წყალნი მათნი თიჴასა და დასათრგუნველსა.
არა არს სიხარული უღმრთოთაჲ, იტყჳს უფალი.
