Բանն որ եղեւ առ երեմիա ՛ի տ(եառն)է՝ եւ ասէ։
արի́ էջ ՛ի տուն բրտին, եւ ա́նդ լուիցես զբանս իմ։
Իջի́ ՛ի տուն բրտին, եւ ահա նա գործէր ՛ի վերայ վիմաց։
Եւ անկաւ աման մի՝ զոր ինքն գործէր ՛ի կաւոյն՝ ՛ի ձեռաց ն(ո)ր(ա). եւ դարձեալ արար զնա ա́յլ աման, ո(ր)պ(էս) հաճոյ եղեւ առաջի ն(ո)ր(ա) առնել։
Եւ եղեւ բան տ(եառ)ն առիս՝ եւ ասէ։
եթէ իբրեւ զբրուտդ զայդ ո՞չ կարիցեմ առնել ձեզ տունդ ի(սրայէ)լի՝ ասէ տ(է)ր։ ահաւադիկ իբրեւ զկաւդ ՛ի ձեռս բրտիդ, ա́յդպէս էք ՛ի ձեռս իմ տունդ ի(սրայէ)լի։
Եթէ վախճա́ն խօսեցայց ՛ի վերայ ազգի՝ կամ թագաւորու(թ)ե(ան)ց, բառնալ զն(ո)ս(ա)՝ եւ քակել եւ կորուսանել։
եւ դարձցի ազգն այն ՛ի չարեաց իւրեանց զոր խօսեցայ ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ց(ա). զղջացայց եւ ես ՛ի վ(ե)ր(այ) չարեացն զոր խորհեցայ առնել ն(ո)ց(ա)։
Եւ եթէ վախճան խօսեցայց ազգի եւ թագաւորու(թ)ե(ան)՝ շինե́լ եւ տնկել։
եւ արասցեն չարիս առաջի իմ, չլսե́լ բարբառոյ իմոյ. զղջացայց եւ ե́ս ՛ի վ(ե)ր(այ) բարեացն զոր խօսեցայ առնել ն(ո)ց(ա)։
Եւ արդ՝ խօսեա́ց ընդ արսդ յուդայ՝ եւ ընդ բնակիչսդ ե(րուսաղէ)մի, եւ ասասցես. ա́յսպէս ասէ տ(է)ր, ահաւասիկ ես նիւթե́մ ՛ի վ(ե)ր(այ) ձեր չարիս, եւ խորհիմ ՛ի վ(ե)ր(այ) ձեր խորհուրդ։ արդ դարձցի́ իւրաքանչիւրոք ՛ի ճանապարհէ իւրմէ չարէ. եւ ուղի́ղ արարէք զգնացս ձեր եւ զճանապարհս ձեր։
Եւ ասեն՝ քաջացարուք, զհետ ապստամբութե(ան)ց մերոց գնասցուք, եւ իւրաքանչիւրոք զհաճո́յս սրտի իւրոյ չարի արասցուք։
Վ(ա)ս(ն) այդորիկ ա́յսպես ասէ տ՝ր։ արդ՝ ա́ղէ հարցէ́ք ընդ ազգս՝ ո՞վ ոք լուաւ այնպիսի արհաւիրս զոր արար յոյժ կո́յսդ ի՝լի։
Միթէ պակասեսցե՞ն ստինք ՛ի վիմէ, կամ ձի́ւն ՛ի լիբանանէ. կամ թէ դառնայցե՞ն ջուրք բռնուբ ՛ի սաստկու(թեն)է հողմոյ։
Զի մոռացաւ զիս ժողովուրդ իմ. տարապարտո́ւց արկին խունկս. եւ տկարասցին ՛ի ճանապարհս իւրեանց ՛ի վիճակս յաւիտենից. ելանել ՛ի շաւիղս որ ո́չ իցէ ճանապարհ գնալոյ
կարգել զերկիր ն(ո)ց(ա) յապականու(թ)ի(ւն) եւ ՛ի շչիւն յաւիտենից. ամենեքին որ անցանեն ընդ այն՝ զարմասցի́ն, եւ շարժեսցեն զգլուխս իւրեանց։
Իբրեւ հո́ղմ տապախառն ցրուեցից զնոսա առաջի թշնամեաց իւրեանց, ՛ի պարանոցս եւ ո́չ յերեսս։ ցուցից նոցա զօր կորստեան իւրեանց։
Եւ ասացին. եկա́յք խորհեսցուք խորհուրդ ՛ի վ(ե)ր(այ) երեմիայի́. զի ո́չ կորնչին օրէնք ՛ի քահանայէ, եւ խորհուրդ յիմաստնոց, եւ բան ՛ի մարգարէէ։ եկա́յք եւ հարցուք զնա լեզուաւ, եւ ո́չ լուիցուք զա(մենայ)ն բանս ն(ո)ր(ա)։
Լո́ւր ինձ տ(է)ր, եւ անսա բարբառոյ իրաւանց իմոց։
իցէ՞ թէ հատուցանիցի չար փոխանակ բարւոյ. զի խորհեցան ՛ի միասին բանս զանձնէ իմմէ, եւ զտանջանս իւրեանց թաքուցին։ յո́ւշ լիցի քեզ ՛ի կալն իմում առաջի քո, խօսել վ(ա)ս(ն) ն(ո)ց(ա) բարու(թ)ի(ւն), դարձուցանել զսրտմտու(թ)ի(ւն) քո ՛ի նոցանէ։
վ(ա)ս(ն) այնորիկ տո́ւր զորդիս ն(ո)ց(ա) ՛ի սո́վ, եւ ժողովեա́ զն(ո)ս(ա) ՛ի ձեռս սրոյ. եղիցին կանայք ն(ո)ց(ա) անորդիք եւ այրիք, եւ արք ն(ո)ց(ա) եղիցին կոտորեալք մահուամբ, եւ երիտասարդք ն(ո)ց(ա) անկեալք սրով ՛ի պատերազմի։
Եղիցի գո́յժ ՛ի տունս ն(ո)ց(ա). զի ածիցես ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ց(ա) յանկարծակի աւաղակս։ զի բանս ՛ի գո́րծ արարին ունե́լ զիս, եւ որոգայթս թաքուցին ինձ։
Եւ դու տ(է)ր գիտացեր զա(մենայ)ն խորհուրդս ն(ո)ց(ա) զինէն ՛ի մահ. մի́ քաւեսցես զանօրէնու(թ)ի(ւն)ս ն(ո)ց(ա), եւ զմեղս ն(ո)ց(ա) յերեսաց քոց մի́ ջնջեսցես։ եղիցի հիւանդութի(ւն) ն(ո)ց(ա) առաջի քո. ՛ի ժամանակի սրտմտութե(ան) քո արա́ ՛ի նոսա։
