ვინა მოგცეს შენ, ძმაო ჩემო, წოვნად ძუძუნი დედისა ჩემისანი? გპოვე შენ გარე, ამბორს-გიყავ შენ და მერმე არა შეურაცხ-მყო მე.
შეგიპყარ შენ და შეგიყვანო შენ სახლსა შინა დედისა ჩემისასა და საშოსა მუცლადმღებელისა ჩემისათა. მუნ მასწაო მე. გასუ შენ ღჳნისაგან სულნელითურთ შენებულისა და წყლისაგან ვაშლთა ჩემთა.
მარცხენა მისი თავსა ჩემსა ზედა და მარჯუენა მისი მომეხჳოს მე.
გაფუცებ თქუენ, ასულნო იერუსალჱმისანო, ძალთა შინა და ძლიერებათა აგარაკისათა, უკუეთუ შესძრათ და აღადგინოთ სიყვარული, ვიდრემდის უკუე ინებოს.
ვინ არს ესე აღმომავალი განსპეტაკებული? დავამტკიცოთ ძმისა თჳსისათჳს. ვაშლსა ქუეშე განგაღჳძე შენ. მუნ ეშევ შენ დედასა შენსა, მუნ ელმო შენ თანა მშობელსა შენსა.
დამდვეს მე, ვითარცა ბეჭედი, გულსა ზედა შენსა, ვითარცა ბეჭედი მკლავსა ზედა შენსა. რამეთუ ძლიერ არს, ვითარცა სიკუდილი, სიყუარული; ფიცხელ, ვითარცა ჯოჯოხეთი, შური; ფრთე მისი - ფრთე ცეცხლისა, ნაკვერცხალი ცეცხლისა - ალი მისი.
არ ძალ-უც წყალსა მრავალსა დაშრეტად სიყვარულისა და მდინარე ვერ წარღუნის მას, უკუეთუ მისცეს კაცმან ყოველი მონაგები მისი სიყვარულსა შინა, შეურაცხ-ყოფით შეურაცხ-ყოს იგი.
დაჲ ჩუენი მცირე და ძუძუნი არა ასხენ, რაჲ უყოთ დასა ჩუენსა დღესა შინა, რომელსა შინა უკუეთუ ითქმის?
უკუეთუ ზღუდე არს, აღვაშენეთ მას ზედა წარსამატებელნი ვეცხლისანი და უკუეთუ კარ არს, დავსწეროთ მას ზედა ფიცარი ნაძვისა.
მე ზღუდე და ძუძუნი ჩემნი, ვითარცა გოდოლნი. მე ვიყავ თუალთა შინა მათთა, ვითარცა მპოვნელი მშჳდობისა.
ვენაჴი იყო სოლომონისა ველამონსა შინა და მისცეს ვენაჴი თჳსი მცველთა. კაცმან მოიღოს ნაყოფი მისი ათასისა ვეცხლისა.
ვენაჴი ჩემი წინაშე ჩემსა. ათასი სოლომონისა და ორასი მცველთა ნაყოფისა მისისა.
მჯდომარე მტილთა შორის და მოყვასნი შემკრძალველნი ჴმისა შენისა მასმინე მე.
ივლტოდი, ძმაო ჩემო, და მიემსგავსე ქურციკსა, ანუ ნუკრსა ირმისასა მთასა ზედა ნელსაცხებლისასა.
