ვინ მოჰსცნა ძმისწულსა ჩემსა წოვნად ძუძუნი დედისა ჩემისანი, გპოვე შენ გარე, შეგიყუარე შენ და არა ვინ მგმოს მე.
შეგიპყრა და შეგიყვანო შენ სახიდ დედისა ჩემისა და საუნჯეთა მშობელისა ჩემისათა. გასუა შენ ღჳნოჲ ნელსაცხებლისმგბოლველთაჲ, მიგიპყრა შენ კაწახი მროწეულთა ჩემთაჲ.
მარცხენჱ მისი თავსა ჩემსა ქუეშე და მარჯუენჱ მისი შემემთხჳოს მე.
გაფუცებ თქუენ, ასულნო იერუსალჱმისანო, ძალთა და სიმტკიცეთა აგარაკისათა, რაჟამს აღსდგეთ, განაღჳძეთ სიყუარული, რაჟამს უნდეს".
ასულთა და დედოფალთა სიძესა ჰრქუეს: "ვაშლსა ქუეშე განგაღჳძე შენ. ვითარცა სიკუდილი, სიყუარული. ფიცხელ არს, ვითარცა ჯოჯოხეთი, შური; ფრთენი მისნი -- ფრთენი ცეცხლისანი, ალისა მისისანი. მუნ ელმოდა შენთჳს მშობელსა შენსა,
რამეთუ მძლავრ არს,
წყალნი მრავალნი ვერშემძლებელ არიან დაშრეტად სიყუარულისა და მდინარეთა ვერ წარღუნენ იგი. უკუეთუ მოჰსცეს კაცმან ყოველივე ცხოვრებაჲ თჳსი სიყუარულსა, შეურაცხებით შეურაცხ-ყონ იგი"
ასულნი იერუსალჱმისანი ამას იტყჳან: "დაჲ ჩუენი მცირე არს და ძუძუნი არა ასხენ, რაჲმე უყოთ დასა ჩუენსა დღესა მას, რომელსა ჰრქუას მას სიტყუაჲ?
უკუეთუმცა ზღუდჱ იყო, გამო-მცა-ვხატეთ ფიცრითა ნაძჳსაჲთა".
სძალი განცხადებულად იტყჳს: "უშჱნენითმცა არდაბაგნი ვეცხლისანი, ანუ თუ კარი იყო, მე ზღუდე ვარ და ძუძუნი ჩემნი, ვითარცა გოდოლნი. მე ვიყავ წინაშე თუალთა მისთა, რომელი ვჰპოვებდი მშჳდობასა.
ვენაჴი იყო სოლომონისი ბელამონს და მოჰსცა ვენაჴი იგი მცველთა. კაცმან მან მოართუას ნაყოფითა თჳსითა ათასი ვეცხლისაჲ.
ვენაჴი ჩემი არს წინაშე ჩემსა. ათასეული სოლომონს და ორასი მცველთა ნაყოფისა მისისათა".
სძალი იტყჳს: "რომელი ჰზი მტილებსა შინა, მოყუასნი გელიან, ჴმაჲ შენი მასმინე.
ივლტოდე, დჭისწულო ჩემო, და ემსგავსე ქურციკსა, ანუ ნუკრსა ირემთასა მთათა ზედა სულნელთასა".
