ვთქუ: ვიმარხნე გზანი ჩემნი, რაჲთა არა ვცოდო ენითა ჩემითა; დასდევ საცოჲ პირსა ჩემსა, მიჴდებოდა რაჲ ცოდვილი წინაშე ჩემსა.
დავყრუვდი, დავმდაბლდი, დავდუმენ მე კეთილთაგან და სალმობანი ჩემნი განმიახლდეს.
განჴურდა გული ჩემი მუცელსა ჩემსა და ზრახვასა ჩემსა აღატყდა ცეცხლი.
ვიტყოდე ენითა ჩემითა და ვთქუ: მაუწყე მე, უფალო, აღსასრული ჩემი, და რიცხჳი დღეთა ჩემთაჲ რავდენ-მე არს, რაჲთა უწყოდი, და რაჲღა მაკლს მე.
ესერა ზომით ჰყვენ დღენი ჩემნი, და სიმტკიცე ძალისა ჩემისაჲ ვითარცა არარაჲ არს შენ წინაშე; რამეთუ ყოვლითავე ცუდ არს ყოველი კაცი ჴორციელი.
ხოლო ცუდად ხატად ვალს კაცი; ამაოდ შურებინ, იუნჯენ და არა უწყინ, ვინ შეიკრიბოს იგი.
აწ ვინ-მე არს თმენაჲ ჩემი, არა თუ შენ, უფალი? რამეთუ ძალი სიმტკიცისა ჩემისაჲ შენ ხარ.
ყოველთა ურჩულოებათა ჩემთაგან მიჴსენ მე საყუედრელად უგუნურთა მიმეც მე.
დავყრუვდი და არა ავაღე პირი ჩემი რამეთუ შენ ჰყავ.
განმაყენენ ჩემგან ტანჯვანი ჩემნი, რამეთუ ძალით[ა] ჴელისა შენისაჲთა მე მომაკლდა;
და მხილებისათჳს უსჯულოებისა განსწავლე კაცი, დაადნვე, ვითარცა დედაზარდლისა ქსელი, სული მისი, რამეთუ ცუდ არს კაცი.
შეგესემინ ვედრებისა ჩემისაჲ, უფალო, და ლოცვისა ჩემისაჲ ყურად-იღე. ცრემლთა ჩემთასა ნუ დაიდუმებ, რამეთუ მსხემ ვარ შენ წინაშე და წარმავალ, ვითარცა ყოველნი მამანი ჩუენნი.
მილხინე მე, რაჲთა განვისუენო ვიდრე მოსლვად ჩემდამდე და მერმე ნუ არღარა ვიპოო.
