სარეცელთა ჩემთა ზედა ღამე ვეძიებდ, რომელი შეიყუარა სულმან ჩემმან,
ვხადოდე მას და არა ჴმა-მცა მე, ვეძიებდ მას და არა ვპოვე იგი.
მპოვეს მე მცველთა, რომელნი მოჰვლიდეს ქალაქსა. ნუთუ ჰპოვეთ, რომელი უყუარს სულსა ჩემსა?
ვითარცა კნინ წარვლე მათგან, ვპოვე იგი, რომელი უყუარს სულსა ჩემსა". პოვა სძალმან სიძჱ და თქუა: "შევიპყარ იგი და არა განუტეო, ვიდრემდის შევიყვანო იგი სახიდ დედისა ჩემისა და საუნჯეთა მშობელისა ჩემისათა.
გაფუცებ თქუენ, ასულნო იერუსალჱმისანო, ძალთა და სიმტკიცეთა აგარაკისათა, უკუეთუ აღადგინოთ და განაღჳძოთ, რაჟამსცა უნდეს".
სიძჱ სძალსა ჰკითხავს: "ვინ არს ესე, მომავალი უდაბნოჲთ, აღმაღლებული, ვითარცა კუამლი საკუმეველთაჲ? ზმური და გუნდრუკი და ყოველი შეზავებული ნელსაცხებლისმოქმედთაჲ."
ქალწულთა ესე თქუეს: "აჰა, ესერა, ცხედარი სოლომონისი და სამეოცნი ძლიერნი გარემო მისა ძლიერთაგან ისრაჱლისათა.
ყოველთა მახჳლი ჴელთა, წურთილნი ღუაწლსა, კაცად-კაცადსა ბარკალთა თანა შიშისათჳს ღამისაჲსა.
გავალაკნი ქმნნა სოლომონ მეფემან ძელთაგან ლიბანისათა.
სუეტნი შექმნნა ვეცხლისანი, კამარად დრეკილი მისი -- ოქროჲსაჲ, საჯდომელი მისი -- ძოწეულისაჲ, იატაკი მისი -- ანთრაკ ლესულ სიყუარულისაგან ასულთა იერუსალჱმისათა.
განვედით და იხილეთ მეფჱ სოლომონ, მიჰხედეთ გჳრგჳნსა მას მისსა, რომელი-იგი დაადგა მას დედამან მისმან დღესა სიძობისა მისისასა და დღესა სიხარულისა მისისასა".
