ყურად იღე ღმერთო
მე ღმერთსა ვხადე და ღმერთსა ე{სმა}:
დიდებაჲ
Ms. page: P77R დიდებაჲ ღმრთისაჲ ჰფარავს სიტყუათა, ხოლო დიდებაჲ მეფისაჲ პატივ-სცემს მეფესა.
ცაჲ მაღალ არს და ქუეყანაჲ ღრმა, ხოლო გული მეფისაჲ გამოუკულეველ.
განჭედე გამოუცდელი ვეცხლი და განწმიდნეს ყოვლად წმიდად.
და მოისპნენ წარმართნი პირისაგან მეუფისა, და წარემართოს სიმართლით საყდარი მისი.
ნუ ლაღად იქცევი წინაშე მეფისა, ნუცა ადგილსა ძრიელსა დასჯდები.
უმჯობჱს არს შენდა, რაჲთა გრქუან: "აღმო-რე ზემო", ვიდრე დამდაბლებასა შენსა წინაშე ძრიელისა. რაჲ-იგი იხილეს თუალთა შენთა, თქუ.
ნუ წარმდებ იქმნები ლალვასა, რაჲთა არა ინანდე უკუანაჲსკნელ. რაჟამს გაყუედროს მეგობარმან,
გარე-მიიქეც მისგან, ნუუკუე შეურაცხ-გყოს მეგობარმან.
და ლალვაჲ და მტერობაჲ არა განგეშოროს შენ, არამედ იყოს სწორ სიკუდილისა. მადლი და მეგობრობაჲ განგააზნაურებს; დაიმარხე თავისა შენისა, რაჲთა არა საყუედრელ იქმნე, არამედ დაიმარხენ გზანი შენნი კეთილად.
ბირთჳ ოქროჲსაჲ მძივსა სარდიონისასა -- თქუმად სიტყუაჲ.
საყურსა ოქროჲსასა და ანთრაკითა პატიოსნითა შემკულ არს სიტყუაჲ სიბრძნისაჲ ყურთა მორჩილთასა.
ვითარცა გამოსლვაჲ თოვლისაჲ მკათა ზედა სიცხესა საგრილობელ, ეგრევე მოციქული სარწმუნოჲ, რომელთა წარავლინონ იგი, რამეთუ გულთა, რომელთა იჴსენონ იგი, სარგებელ არს იგი.
ვითარცა ქარნი და ღრუბელნი და წჳმანი სასტიკნი, ეგრეცა რომელნი იქადიან საცემელსა ტყუვილით.
Ms. page: P77R ესრე იტყჳს უფალი: მოიქეცით ჩემდა და სცხონდეთ. რომელნი-ეგე ხართ დასასრულსა ზღჳსასა; მე ვარ, და არავინ არს სხუაჲ Ms. page: P77V ჩემსა გარეშე.
თავსა ჩემსა ვფუცავ, იტყჳს უფალი, რამეთუ გამოვიდეს პირისა ჩემისაგან სიმართლჱ, და სიტყუანი ჩემნი არა კუალად იქცენ.
რამეთუ ჩემდა მოდრკეს ყოველი მუჴლი, და ყოველი ენაჲ ფუცვიდეს ჭეშმარიტსა ღმერთსა.
და თქუას ყოველმან ენამან, ვითარმედ: სიმართლჱ და დიდებაჲ მისა მივიდენ, და ჰრცხუენოდის ყოველთა, რომელნი განაშორებენ თავთა თჳსთა უფლისაგან.
რამეთუ განმართლდენ და იდიდებოდიან უფლისა მიერ ყოველნი ნათესავნი.
ხოლო
ხოლო მაქუს ჩუენ ნიჭი იგი მადლითა ღმრთისაჲთა თითოსახედ, გინა თუ წინაწარმეტყუელებაჲ სასწორად სარწმუნოებისა;
გინა თუ რომელი მსახურებდეს -- მსახურებითა მით;
გინა რომელი ნუგეშინის-სცემდეს -- ნუგეშინის-ცემითა მით; რომელი მისცემდეს -- უხუებით; რომელი ზედაადგებოდის -- მოსწრაფებით; რომელი სწყალობდეს -- მხიარულებით,
სიყუარულითა შეუორგულებელითა; განეშორენით ბოროტსა და შეეყვენით კეთილსა.
ძმათმოყურებისათჳს ურთიერთას სურვიელ იყვენით, პატივის-ცემასა ერთიერთსა უსწრობდით;
წრაფასა ნუ მცონარე ხართ; სულითა მდუღარე იყვენით; უფალსა ჰმონებდით;
სასოებასა გიხაროდენ, ჭირსა დაუთმობდით, ლოცვასა განკრძალულ იყვენით;
ჴსენებასა წმიდათასა ეზიარებოდეთ, სტუმრისმოყუარებასა შეუდეგით;
აკურთხევდით მწყევართა თქუენთა, აკურთხევდით და ნუ სწყევთ;
გიხაროდენ მოხარულთა თანა და ტიროდეთ მტირალთა თანა:
და მასვე ურთიერთას ზრახევდით; ნუ მაღალსა ჰზრახავთ, არამედ მდაბალსა მას შეეყვენით.
ნეტარ {!} არს კაცი რომელი ა{რს}. ვიდრე
კაცსა ვისამე ესხნეს
Ms. page: P77V კაცსა ვისმე ესხნეს ორ ძე.
და ჰრქუა უმრწემჱსმან Ms. page: P78R მან მამასა თჳსსა: მომეც მე, რომელი მხუდების ნაწილი სამკჳდრებელისა ჩემისაჲ. და განუყო საცხორებელი თჳსი.
და შემდგომად არა მრავალთა დღეთა შეიკრიბა უმრწემჱსმან მან ძემან და წარვიდა შორსა სოფელსა და მუნ განაბნია ყოველი ნაყოფი, რამეთუ ცხონდებოდა იგი არაწმიდებით.
და ვითარცა წარწყმიდა მან ყოველი, იყო შიმშილი ძრიელი მას სოფელსა, და იწყო მოკლებად.
და მივიდა და შეუდგა ერთსა მოქალაქესა მის სოფლისასა, ხოლო მან წარავლინა იგი ველად ძოვნად ღორთა.
და გული უთქუამნ განძღებად მუცლისა თჳსისა კერატისა მის[გან], რომელსა ჭამედ ღორნი იგი, და არავინ სცის მას.
განიზრახა თავსა თჳსსა და თქუა: რაოდენთა სასყიდლით-დადგინებულთა მამისა ჩემისათა ჰმატს პური, და მე აქა შიმშილითა მოვწყდები.
აღვდგე და წარვიდე მამისა ჩემისა და ვჰრქუა მას: მამაო, ვცოდე ცად მიმართ და წინაშე შენსა,
და არა ვარ ღირს ძედ წოდებად შენდა, მყავ ვითარცა ერთი მუშაკთა შენთაგანი.
და აღდგა და მივიდა იგი მამისა თჳსისა. და ვიდრე შორსღა იყო, იხილა იგი მამამან მისმან და შეეწყალა. და მირბიოდა იგი და დავარდა ქედსა მისსა ზედა და ამბორს-უყოფდა მას.
და ჰრქუა ძემან მან: მამაო, ვცოდე ცად მიმართ და შენ წინაშე, და არღარა [ღირს] ვარ წოდებად ძედ შენდა. მყავ ვითარცა ერთი მუშაკთა შენთაგანი.
და ჰრქუა მამამან მისმან მონათა თჳსთა: გამოიღეთ სამოსელი იგი პირველი და შეჰმოსეთ მაგას და მიეცით ბეჭედი ჴელსა მისსა და ჴამლი ფერჴთა.
და მოიბთ ზუარაკი იგი მსუქანჱ და დაკალთ [და ვჭამოთ] და ვიხარებდეთ,
რამეთუ ძჱ ჩემი მომკუდარ იყო და განცოცხლდა, წარწყმედულ იყო და იპოვა. და იწყეს განცხრომად.
და იყო ძჱ იგი მისი უხუცჱსი ველსა გარე და ვითარცა მოვიდა იგი და მოეახლა სახლსა მას, ესმა ჴმაჲ განცხრომისა და სიხარულისაჲ.
და მოუწოდა ერთსა მონათაგანსა და ჰკითხვიდა, ვითარმედ: რაჲ არს ესე?
ხოლო მან ჰრქუა, რამეთუ: ძმაჲ შენი მოსრულ არს, და დაკლა მამამან შენმან ზუარაკი იგი ჭამებული, რამეთუ ცოცხლებით მოვიდა იგი.
ხოლო იგი განრისხნა და არა უნდა შინ შესლვის. გამოვიდა მამაჲ მისი და ჰლოცვიდა მას.
მიუგო და ჰრქუა მამასა თჳსსა: აჰა ესერა ესოდენ წელ გმონე შენ და არასადა გარდავჰჴედ მცნებათა შენთა; და არასადა მომეც თიკანი ერთი, რაჲთამცა მეგობართა ჩემთა თანა ვიხარე.
ხოლო ოდეს მოვიდა ძჱ ესე შენი, რომელმან შეჭამა საცხორებელი შენი მეძავთა თანა, დაუკალ მას ზუარაკი იგი ჭამებული.
ხოლო მან ჰრქუა მას: შვილო, შენ მარადის ჩემთანა ხარ, და ყოველი ჩემი შენი არს.
ხოლო მხიარულებაჲ და სიხარული ჯერ-არს, რამეთუ ძმაჲ ესე შენი მომკუდარ იყო და განცოცხლდა, წარწყმედულ იყო და იპოვა.
) შევინანე მედგრობაჲ.
) რომელნი ქერაბინთა.
დავიმდაბლე მარხვი{თა}
საჯენ უფალო მავნებელნი:
