და სავლე უფროჲს განრისხნებოდა და სავსე იყო გულისწყრომითა და კლვითა მოწაფეთა მათ ზედა უფლისათა; მოუჴდა მღდელთმოძღუარსა მას,
და ითხოვა მისგან წიგნები დამასკედ სხუათა მიმართ კრებულთა, რაჲთა მივიდეს და, თუ ვინმე პოვნეს ამის მოძღურებისა გზასა, მამები ანუ დედები, კრული მოიყვანოს იერუსალჱმდ.
მი-ოდესმე-ვიდოდა იგი, ვითარცა მიეხო დამასკესა, მეყსეულად გარემო მისი იყო ბრწყინვალებაჲ ნათლისაჲ ცით გამო.
და იგი დაეცა ქუეყანასა ზედა და ესმა ჴმაჲ, რომელმან ჰრქუა მას: "სავლე, სავლე, რაჲსათჳს მდევნი მე? ფიცხელ არს შენდა წიხნაჲ დეზსა".
მან მიუგო და ჰრქუა მას: "ვინ ხარ, უფალო? ჰრქუა მას: "მე ვარ იესუ, რომელსა შენ მდევნი.
არამედ აღდეგი შენ და შევედ ქალაქად და მუნ გეთხრას შენ, რაჲ-იგი ღირდეს შენდა საქმედ".
და კაცნი იგი, რომელ იყვნეს მის თანა, დგეს დაკჳრვებულნი, სმენად ესმოდა ჴმაჲ იგი, ხოლო ხედვიდეს ვერვის რას.
აღდგა სავლე ქუეყანისა მისგან, თუალნი ეხილნეს და ხედვიდა არარას. უპყრეს ჴელი მისთანათა მათ და შეიყვანეს დამასკედ.
და წარჴდეს სამნი დღენი, და არარას ხედვიდა, არცა ჭამდა, არცა სუმიდა.
მუნ იყო კაცი ერთი მოწაფეთა მათგანი, რომელსა სახელი ერქუა ანანია. და ჰრქუა მას უფალმან ჩუენებით: "ანანია!" და მან ჰრქუა: "აქა, უფალო";
ჰრქუა მას უფალმან: "აღდეგ შენ ადრე და მივედ მიერ კერძო, რომელსა ჰრქჳან უბანი მართალი, და მოიძიე შენ ტაძართა მათ იუდაჲსთა სავლე, სახელი ჰრქჳან ტარსელი,
რამეთუ, აჰა, ეგერა, ილოცავს მუნ". და იხილა მან ჩუენებით კაცი ერთი სახელით ანანია, შევიდა და დაასხნა ჴელნი თჳსნი მას ზედა, რაჲთა აღიხილნეს.
მიუგო ანანია და ჰრქუა: "უფალო, მასმიეს მრავალთაგან მის კაცისათჳს, ვითარმედ მრავალნი ძჳრნი შეაჩუენნა წმიდათა შენთა იერუსალჱმს შინა,
და აწ აქაცა მისთჳს მოსრულ არს და ჴელმწიფებაჲ მოუღებიეს მღდელთმოძღუართაგან პყრობილებისა წარყვანებად ყოველთათჳს, რომელნი ხადიან სახელსა შენსა".
ჰრქუა მას უფალმან: "მივედ შენ, რამეთუ მე შენ თანა ვარ; ჭური რჩეული მიპოვნიეს იგი, რაჲთა ზე აქუნდეს სახელი ჩემი წინაშე ყოველთა წარმართთა, მეფეთა და მთავართა, ძეთა ისრაჱლისათა.
და მე უჩუენო მას, რავდენი-რაჲ ღირდეს მისა ვნებაჲ თავსდებად სახელისა ჩემისათჳს".
აღდგა მუნქუესვე და წარვიდა ანანია და მოვიდა და შევიდა ტაძართა მათ და დაასხნა მას ზედა ჴელნი და ჰრქუა: "საულ ძმაო, უფალმან მომავლინა მე შენდა, იესუ, რომელი-იგი გეჩუენა შენ გზასა მას, რომელსა მოხჳდოდე, რაჲთა აღიხილნე თუალნი შენნი და აღივსო შენ სულითა წმიდითა".
და მყის გარდამოვარდეს თუალთაგან მისთა, ვითარცა ნაქურთენი რაჲმე, და იწყო ხედვად და აღდგა, ნათელ-იღო;
და მოიღო საზრდელი და განძლიერდა.
და იყო მუნ მოწაფეთა მათ თანა დამასკეს დღე რავდენმე, და იწყო მუნქუესვე შესაკრებელთა მათ ქადაგებად და სიტყუად, ვითარმედ: "ესე არს იესუ, ძჱ ღმრთისაჲ".
დაუკჳრდებოდა ყოველთა, რომელთა ესმოდა, და იტყოდეს: "არა ესე არსა, რომელ-იგი მოსრვიდა იერუსალჱმს შინა, რომელნი ხადოდეს სახელსა იესუჲსა? და აქაცა მის ჯერისათჳსვე მოსრულ იყო, რაჲთა რავდენნი პოვნეს ამის გზისა მავალნი, კრულნი მიიყვანნეს იგინი იერუსალჱმდ მღდელთმოძღუართა მათ.
ხოლო სავლე უფროჲს განძლიერდებოდა და შეჰკრებდა ყოველთა მათ ჰურიათა, რომელნი მყოფ იყვნეს დამასკეს შინა, გულისხმა-უყოფდა ერსა და აუწყებდა, რამეთუ ესე არს ქრისტჱ.
ვითარცა აღესრულნეს დღენი მრავალნი, იზრახეს ჰურიათა მათ მოკლვაჲ მისი.
და ესე უმხილა ვინმე სავლეს, რამეთუ სცვიდეს იგინი ბჭეთა მათ ქალაქისათა ღამით და დღით, ვითარმცა მო-ვითარ-კლეს იგი.
და მოიყვანეს იგი ძმათა და ზღუდით სარკუმელსა გარდამოუტევეს ბანდაკითა.
და წარვიდა იერუსალჱმდ და იგი აზმნობდა შემდგომად მოწაფეთა მათ მიმართ, და ყოველთა ეშინოდა მისგან; არა ჰრწმენა, ვითარმედ არს იგი მოწაფე.
ბარნაბა წარმოიყვანა იგი და მოჰგუარა მოციქულთა და უთხრა მათ, ვითარ იხილა იგი გზასა მას უფალი, და რამეთუ ეტყოდა მას და ვითარ იგი დამასკეს შინა განეცხადა სახელი მისი სახელითა იესუჲსითა.
და იყო მათ თანა, შევიდოდა და გამოვიდოდა იერუსალჱმს და განცხადებულ იყო სახელითა უფლისაჲთა.
ეტყოდა და გამოეძიებდა ბერძლ მეტყუელთა მათ თანა, და იგინი ზრახვიდეს მოკლვად მისა.
ვითარცა აგრძნეს ესე ძმათა მათ, წარიყვანეს იგი კესარიად და მიგზავნეს ტარსედ.
ხოლო ეკლესიანი იგი ყოველთა ადგილთა ჰურიასტანისათა და გალილეაჲთა და სამარიაჲსათა ეგნეს მშჳდობით შჱნნი და დამტკიცებულნი, და შეუდგეს იგინი შიშსა უფლისასა და ნუგეშინის-ცემითა სულისა წმიდისაჲთა განძლიერდებოდეს.
და იყო, იქცეოდა რაჲ პეტრე ყოველთა მათ ადგილთა, წარმოვიდა და მოვიდა იგი წმიდათა მათცა, რომელნი მყოფ იყვნეს ლუდას შინა.
და პოვა მუნ კაცი ერთი, რომელსა სახელი ერქუა ენია, რვა წლისა სნეული დაცემული იდვა ცხედარსა თჳსსა, რომელი იყო განრღუეულ.
ჰრქუა მას პეტრე: "ენია, განგკურნებს შენ უფალი იესუ ქრისტჱ; აღდეგ და გარდაყარენ სარეცელნი ეგე შენნი";
და მუნქუესვე მეყსეულად აღდგა და აღემართა, და იხილეს იგი ყოველთა მათ დამკჳდრებულთა ლუდაჲსათა და სარონაჲსათა, რომელთა იგი მოაქციეს უფლისა.
და იყო მუნ იოპეს დედაკაც ერთ დამოწაფებულ, რომელსა სახელი ერქუა ტაბითა, რომელ გამოთარგმანებით წოდებულ არს ქურციკ. ესე სავსჱ იყო ქველისსაქმითა და წყალობითა, რომელსა იქმოდა.
იყო მათ დღეთა დასნეულებაჲ მისი და სიკუდილი. დაბანეს მკუდარი იგი და შემოსეს და აღიღეს და დადვეს ქორსა მას შინა.
რამეთუ ახს ლუდაჲ იგი იოპესა, ესმა მოწაფეთა მათ, ვითარმედ პეტრე მუნ არს; მიავლინეს მისა ორნი კაცნი და მიუთხრეს, ვითარმედ: "ნუ გცონიან მოსლვად ჩუენდა ოდენ".
აღდგა მუნქუეს ოდენ პეტრე და წარვიდა მათ თანა. ვითარცა მივიდეს, წარუძღუეს და აღიყვანეს ქორსა მას ზედა. და გარემოადგა მას ქურივები იგი ყოველი, ტიროდეს და უჩუენებდეს კუბასტებსა და სამოსელსა ყოველსა, რომელსა იქმოდა მათ თანა რაჲ იყო ტაბითა.
გარდმოდგინებად სცა ყოველი იგი ანბოხი და პეტრე მუჴლნი მოიდრიკნა და თაყუანის-სცემდა და მოექცა გუამსა მას, და ჰრქუა: "ტაბითა, განიღჳძე სახელითა იესუ ქრისტჱსითა": და მან მყის აღიხილნა თუალნი მისნი. ვითარცა იხილა პეტრე, აემართა და დაჯდა.
მან ჴელი მისცა მას და აღადგინა, მოუწოდა წმიდათა მათ ქურივთა და წარუდგინა იგი ცოცხალი.
აგრძნა იგი ყოველმანვე იოპემან და ჰრწმენა მრავალთა უფალი.
იყო მრავალ დღე დადგრომილ მუნვე იოპეს კაცისა ვისთანამე სიმონის მეპრატაკისასა.
