) სულიერებრი მარხვაჲ დავიმა{რხოთ}:
Ms. page: P39R და იყო, შემდგომად სიკუდილისა აბრაჰამისა აკურთხა ღმერთმან ისაკ, ძჱ მისი. და დაემკჳდრა ისაკ ჯურღმულსა მას ზედა ფიცისასა ...
და ესე შობანი არიან ისაკისნი, ძისა აბრაჰამისნი: აბრაჰამ შვა ისაკ.
და იყო ისაკ ორმეოც წლის, ოდეს მოიყვანა შინა რებეკა, ასული ბათოელისი ასურისაჲ შუამდინარით, დაჲ ლაბანისი, ცოლად მისა.
და ევედრებთდა ისაკ უფალსა ცოლისა მისისა რებეკაჲსთჳს, რამეთუ იყო იგი ბერწ. და შეისმინა მისი ღმერთმან და მუცლად-იღო რებეკა, ცოლმან მისმან.
და იმღერდეს ყრმანი მუცელსა მისსა, და თქუა: უკუეთუ ესრჱთ ყოფად არს ჩემდა, რაჲსათჳს-მე ესე ჩემდა? და წარვიდა იგი კითხვად უფლისა მიერ.
და ჰრქუა მას უფალმან: აჰა ეგერა ორი ნათესავი არს მუცელსა შენსა, და ორნი ძენი მუცლისა შენისაგან იყვნენ, და უხუცჱსი Ms. page: P39V ჰმონებდეს მრწემსა მას.
და აღივსნეს დღენი იგი შობისა მისისანი, და იყვნეს მარჩბივნი მუცელსა მისსა.
და გამოვიდა პირმშოჲ იგი მწითური ყოვლად და ფაჩუნიერ ვითარცა ტყავი. და დასდვა მას სახელი ესავ.
და მისა შემდგომად გამოვიდა ძმაჲ მისი და ჴელი მისი მოხუეულ იყო ბრჭალსა ესავისსა. და უწოდა სახელი მისი იაკობ. ისაკ იყო სამეოც წლის, რომელსა ჟამსა შვნა ესენი რებეკა.
და აღორძნდეს ყრმანი ესე. და იყო ესავ კაცი მეცნიერ ნადირობად, მეველჱ, ხოლო იაკობ კაცი უმანკოჲ, მყოფი სახლსა შინა.
და უყუარდა მამასა მათსა ესავ, რამეთუ ნადირი მისი იყო საჭმლად მისა. ხოლო რებეკას უყუარდა იაკობ.
და შეგბოლა იაკობ გბოლვილი. და მოვიდა ესავ, ძმაჲ მისი, ველით დამაშურალი.
და ჰრქუა ესავ იაკობს: მაჩუენე მე გემოჲ მგბარისა მაგისგან იფქლისა, რამეთუ მო უძრულდი. ამისთჳს ეწოდა სახელი მისი ედომ.
ჰრქუა იაკობ ესავს: მომეც მე დღეს პირმშოებაჲ შენი.
ჰრქუა მას ესავ: აწ ესერა მე მივახ აღსრულებად და რაჲ-ღა სარგებელ არს პირმშოებაჲ ესე ჩემი?
ჰრქუა მას იაკობ: მეფუცე მე დღეს. და ეფუცა მას და მისცა პირმშოებაჲ თჳსი იაკობს.
ხოლო იაკობ სცა ესავს პური და მგბარი ოსპნისაჲ. ჭამა და სუა, აღდგა და წარვიდა, და განაქარვა პირმშოებაჲ თჳსი.
და იყო სიყმილი ქუეყანასა მას თჳნიერ მის სიყმილისა, რომელი-იგი იყო დღეთა აბრაჰამისთა. და მივიდა ისაკ აბიმელიქისა, მეფისა ფილისტიმელთაჲსა, გერარად.
და ეჩუენა მას ღმერთი და ჰრქუა: ნუ შთახუალ ეგჳპტედ და დაემკჳდრე ქუეყანასა მას, რომელსაცა გრქუა შენ.
და მწირობდ მას ზედა და ვიყო მე შენ თანა და გაკურთხო შენ, რამეთუ შენ და ნათესავსა შენსა მივსცე ესე ყოველი Ms. page: P40R და დავამტკიცო აღთქუმაჲ ჩემი და ფიცი ჩემი, რომელი ვეფუცე აბრაჰამს, მამასა შენსა.
და განვამრავლო ნათესავი შენი ვითარცა ვარსკულავნი ცისანი, და მიგცე შენ და ნათესავსა შენსა ყოველი ესე ქუეყანაჲ და იკურთხეოდიან ნათესავისა შენისა მიმართ ყოველნი ტომნი ქუეყანისანი,
ამისთჳს რამეთუ ერჩდა მამაჲ შენი ჴმასა ჩემსა და დაიმარხნა მცნებანი ჩემნი და შჯული ჩემი და ბრძანებანი ჩემნი.
და დაეშჱნა ისაკ გერარეთს.
და ჰკითხეს კაცთა მის ადგილისათა რებეკაჲსთჳს, ცოლისა მისისა, და თქუა: "დაჲ ჩემი არს". რამეთუ შეეშინა თქუმად, ვითარმედ: "ცოლი ჩემი არს", ნუუკუე ვითარმცა მოკლეს იგი მათ რებეკაჲს გამო, ცოლისა მისისა, რამეთუ შუენიერ იყო იგი პირითა.
და იყო იგი მრავალ ჟამ მუნ. შთახედა აბიმელიქ, მეფემან გერალელთამან და იხილა ისაკი, იმღერდა რაჲ რებეკაჲს თანა, ცოლისა თჳსისა.
მოუწოდა აბიმელიქ ისაკს და ჰრქუა მას: ცოლი სამე შენი იყო და რად სთქუ, ვითარმედ: დაჲ ჩემი არსო? ჰრქუა ისაკ: ვთქუ, ნუუკუე მოვკუედ-მცა მაგის გამო.
და ჰრქუა მას აბიმელიქ: რაჲ ესე მიყავ ჩუენ? მცირედღა და შე-მცა-ეხო ვინმე მას ნათესავისა ჩემისაგან და მომჴადე ჩუენ ზედა უმეცრებაჲ.
და უბრძანა აბიმელიქ ყოველსა მას ერსა თჳსსა: ყოველი, რომელი შეეხოს კაცსა ამას და ცოლსა მისსა, სიკუდილისა თანა-მდებ იყოს.
და სთესა ისაკ ქუეყანასა მას, და იყო მას წელსა ასეული იფქლისაჲ. და აკურთხა ღმერთმან ისაკი.
და განდიდნა კაცი იგი, ვიდოდა და უფროჲს იქმნებოდა, ვიდრე დიდ იქმნა ფრიად.
და იყო მისა სამწყსოჲ ზროხათაჲ და ცხოვართაჲ და ქუეყანისა საქმენი ფრიად. და ეშურებოდეს ფილისტიმელნი იგი.
და ყოველი ჯურღმულები, რომელი თხარეს მონათა მამისა მისისა აბრაჰამისთა დღეთა მისთა, დაყვეს იგი ფილის\ტიმელთა Ms. page: P40V მათ და აღავსეს მიწითა.
და ჰრქუა აბიმელიქ ისაკს: განვედ ჩემგან, რამეთუ უძრიელჱს ჩემისა იქმენ ფრიად.
და წარვიდა მიერ ისაკ და დაივანა ჴევსა მას გერარისასა და დაეშჱნა მუნ.
და მერმე თხარა ისაკ ჯურღმულები წყალთაჲ, რომელი თხარეს მონათა მამისა მისისათა და დაყვეს იგი ფილისტიმელთა მათ შემდგომად სიკუდილისა მამისა მისისა. და დასდვა მათ სახელები, რაჲცა-იგი დაედვა მამასა მისსა.
და თხარეს მონათა ისაკისთა ჯურღმულები ჴევსა მას გერარისასა და პოვეს მუნ ჯურღმული წყლისა ცხოველისაჲ.
და ჰლალვიდეს მწყემსნი იგი გერალელთანი მწყემსთა ისაკისთა და ეტყოდეს, ვითარმედ: ჩუენი არს წყალი ესე. და უწოდა სახელი მისი ვნებაჲ, რამეთუ ავნეს მას.
და წარმოვიდა მიერ და თხარა ჯურღმული სხუაჲ. და ეშჯოდეს იგინი მისთჳსცა, და დასდვა მას სახელი მისი მტერობა.
და წარმოვიდა მიერცა და თხარა ჯურღმული სხუაჲ, და არა ჰლალვიდეს მისთჳს. და დასდვა სახელი მისი ფართოება და თქუა: რამეთუ აწ განგჳფართა ჩუენ უფალმან და აღგუაორძინნა ჩუენ ქუეყანასა.
და აღმოვიდა მიერ ჯურღმულსა მას ფიცისასა.
და ეჩუენა მას ღმერთი და ჰრქუა: მე ვარ უფალი ღმერთი მამისა შენისა აბრაჰამისი. ნუ გეშინინ, რამეთუ მე შენ თანა ვარ. გაკურთხო შენ და განვამრავლო ნათესავი შენი აბრაჰამისთჳს, მამისა შენისა.
და აღაშჱნა მუნ საკურთხეველი და ხადა მუნ სახელსა უფლისასა.
შეიყუარეთ სიმართლჱ
Ms. page: P40V შეიყუარეთ სიმართლჱ მსაჯულთა მაგათ ქუეყანისათა; ზრახევდით უფლისათჳს სახიერებითა და განმარტებულითა გულითა ეძიებდით მას.
რამეთუ გამოუჩნდების მათ, რომელნი არა ურწმუნო არიან მისა მიმართ.
რამეთუ დრკუთა გულისსიტყუათა განაშორნიან უფლისაგან; გამო-რაჲ-იცადებინ ძალი, ამხილებნ უგუნურთა.
რამეთუ ბოროტის\მოქმედსა Ms. page: P41R სულსა არა შევიდეს სიბრძნჱ, არცა დაიმკჳდრონ ჴორცთა შინა განკაფულთა ცოდვათა.
რამეთუ წმიდაჲ სული სწავლისაჲ ევლტინ ზაკუვასა და განეშორის ზრახვათაგან უგულისხმოთა, ემხილის, მო-რაჲ-იწიის, მის ზედა სიცრუვე.
რამეთუ კაცთმოყუარე არს სული სიბრძნისაჲ, არა უბრალო ყვის მგმობარი იგი ბაგეთაგან მისთა, რამეთუ თირკუმელთა მისთა მოწამე არს ღმერთი, და გული მსტუარ ჭეშმარიტ, და ენაჲ მსმენელ.
რამეთუ სულმან უფლისამან აღავსო სოფელი, და რომელსა უპყრიეს ყოველი სული და ცნობაჲ იცის ჴმისაჲ.
ამისთჳსცა, რომელი იტყოდის სიცრუვესა, არავინ დაავიწყდეს, არცა თანაწარჰჴდეს მხილებული შჯულისა მიერ.
რამეთუ ზრახვათათჳს უღმრთოთა განკითხვაჲ იყოს, რამეთუ სიტყუანი მისნი არა ნებსით უფლისა მივიდეს მამხილებელად უსჯულოებათა მისთა.
რამეთუ ყური მოშურნეობისა მისისაჲ ისმენს ყოველსა, და იდუმალი დრტჳნვაჲ არა დაეფარვის.
ეკრძალენით უკუე დრტჳნვასა ურგებსა და ძჳრისსიტყუასა ერიდენით ენითა, რამეთუ თქუმული იდუმალი არა წარვიდის, და პირი რომელი იტყოდის ძჳრსა, მოკლის სული თჳსი.
ნუ ჰბრძავ სიკუდილსა ცხორებასა შინა საცთურსა თქუენსა, ნუცა მოიტაცებთ მოსრვასა საქმესა ჴელთა თქუენთასა.
რამეთუ ღმერთმან სიკუდილი არა დაჰბადა, არცა ჰნებავს წარწყმედაჲ ცხოველთაჲ.
რამეთუ დაჰბადა საყოფლად ყოველი და ცხორებაჲ, შესაქმჱ სოფლისაჲ, და არა არს მას შინა წამალი მომსრველი, არცა ჯოჯოხეთისა სუფევაჲ ქუეყანასა ზედა.
რამეთუ სიმართლჱ მოკუდავ არს უღმრთოთა ჴელითა, და სიტყუათა მოჰხადეს სიკუდილსა და მეგობრად შეჰრაცხეს იგი, და დღეს ნაძლევი დაიდვეს მის თანა, რამეთუ ღირს არიან ნაწილად მისა ყოფად.
რამეთუ თქუეს გულითა მათითა და განიზ\რახეს Ms. page: P41V არა მართლ: და მცირე და მწუხარე არს ცხორებაჲ ჩუენი, და არა არს კურნებაჲ აღსასრულსა კაცისასა და არასადა ვინ იცის, რომელიმცა მოიქცა ჯოჯოხეთით.
რამეთუ თჳთ ჴელმწიფედ შევიქმნენით ვითარცა არა ყოფილნი, რამეთუ კუამლ არს სული ცხჳრთა შინა ჩუენთა, სიტყუანი _ ნაბერწყალ,
რომელი დაშრტეს, და ნაცარ იქმნეს ჴორცნი, და სული დაჰჴსნდეს ეითარცა მეულოჱ აერი.
და სახელი ჩუენი დაივიწყოს ჟამად-ჟამად, და არავინ მოიჴსენნეს საქმენი ჩუენნი.
და ვითარცა იყო დღჱ ესე
Ms. page: P41V და ვითარცა იყო დღჱ ესევითარი, მოვიდეს ანგელოზნი უფლისანი წარდგომად წინაშე უფლისა, და ეშმაკიცა მათ თანა.
და ჰრქუა უფალმან ეშმაკსა მას: ვინაჲ მოხუალ შენ? მაშინ ჰრქუა ეშმაკმან წინაშე უფლისა: განმივლიეს ცასა ქუეშე და მომიხილავს ყოვლითურთ; აწ შენ წინაშე ვარ.
და ჰრქუა უფალმან: იხილე აწ სამე მსახური ჩემი იობ? რამეთუ არავინ არს მისებრ ქუეყანასა ზედა კაცი უბიწო, ჭეშმარიტ, ღმრთის მსახურ, განშორებულ ყოვლისაგან საქმისა ბოროტისა; და მერმე კუალად აქუს-ვე-ღა უმანკოებაჲ, ხოლო შენ სთქუ მონაგები მისი ცუდად წარწყმედად.
მიუგო ეშმაკმან მან და თქუა წინაშე უფლისა: ტყავი ტყავისა წილ და რაოდენი-რაჲ არს კაცისა, სულისა თჳსისათჳს მიუზღის.
არა ეგრე, არამედ მიავლინე ჴელი შენი და შეახე ძუალთა მისთა, უკუეთუ განმარტებულად თაყუანის-გცეს, გინა თუ გაკურთხევდეს შენ.
და ჰრქუა მას უფალმან: აჰა ეგერა მიგცემ შენ მას, გარნა სულსა მისსა ერიდე.
და გამოვიდა ეშმაკი იგი უფლისაგან და დასცა წყლულებაჲ ბოროტი ფერჴითგან ვიდრე თავადმდე და შეჭურა იგი ფაქლითა.
და მოიღო იობ კეცი, რაჲთა წუთხსა იხუეტდეს, და დაჯდა იგი სკორეთა ზედა გარეშე ქალაქსა.
და ვითარცა ჟამი მრავალი წარჴდა, ჰრქუა მას ცოლმან მისმან: ვიდრემდის დაგითმენიეს და არას იტყჳ? აჰა ესერა მოველი Ms. page: P42R ჟამსა მცირედღა და მოიწიოს სასოებაჲ, მაცხოარებაჲ მისი. აჰა ესერა წარწყმდა საჴსენებელი შენი ქუეყანით. ძენი და ასულნი იგი მუცლისა ჩემისანი, ტკივილნი ჩემნი და სალმობანი, რომელთათჳს ცუდად დავშუერ რუდუნებითა; შენ ეგერა თავადი მყრალობასა მატლთასა ჰზი და ღამეთა ათევ აერთა ქუეშე; და მე შეცთომილი და მსახური ადგილითი ადგილად და სახლითი სახლად მოველოდი მზესა, ოდეს-მე დაჰჴდეს, რაჲთა განვისუენო შრომათაგან ჩემთა და სალმობათა, რომელთა მოუცავ მე. აწ თქუ ნურაჲ [სიტყუაჲ] უფლისა მიმართ და მოჰკუდე.
ხოლო იობ მიხედა მას და ჰრქუა: ვითარცა ერთი უგუნურთაგანი დედათაჲ იტყჳ; უკუეთუ კეთილი იგი მოვიღეთ ჴელისაგან უფლისა, ბოროტი ვერ მოვითმინოთა? ამას ყოველსა ზედა, რომელი შეემთხჳა მას, არარაჲ ცოდა [იობ] ბაგითა თჳსითა წინაშე უფლისა.
და ვითარცა ესმა სამთა მათ მეგობართა ყოველი იგი ბოროტი, რომელი მოიწია მის ზედა, მოვიდეს კაცად-კაცადი სოფლებისაგან თჳსისა ხილვად მისა, რაჲ-იგი შეემთხჳა მას: ელიფას, თემანელთა მეფჱ, ბალდად, სავქელთა მთავარი, სოფარ, მინელთა მეფჱ; და მოვიდეს მისა ერთბამად ნუგეშინის-ცემად მისა და ხილვად.
და ვითარცა იხილეს იგი შორით, ვერ იცნეს, ღაღად-ყვეს ჴმითა დიდითა და ტიროდეს; და დაიპეს კაცად-კაცადმან სამოსელი თჳსი და მიწაჲ გარდაისხეს თავთა მათთა.
და დასხდეს მის თანა შჳდ დღე და არავინ მათგანი იტყოდა რას, რამეთუ ხედვიდეს წყლულებასა მისსა დიდსა და ბოროტსა.
და ამისა შემდგომად აღაღო იობ პირი თჳსი და სწყევდა დღეთა თჳსთა.
და თქუა:
წარწყმდინ დღჱ იგი, რომელსა მე ვიშევ, და ღამჱ იგი, რომელსა თქუეს: წული არსო.
ღამჱ იგი იყავნ ბნელ, და ნუ გამოიძიოს იგი უფალმან ზეგარდამო, ნუცა მოვალნ მის ზედა ნათელი;
დაიპყარნ იგი ბნელმან და აჩრდილმან სიკუდილისამან;
ნუ იყოფინ იგი დღედ წელიწადისად. ნუცა შეერაცხებინ დღეთა თთუეთასა;
არამედ ღამჱ იგი იყავნ სალმობით და ნუ მოვალნ მის ზედა სიხარული.
არამედ წყევენ იგი, რომელმან წყეოს დღჱ იგი, რომელი-იგი ჴელთ-დებად ვალს ვეშაპსა მას დიდსა.
დაბნელდედ ვარსკულავნი მის ღამისანი და ნუ დაადგრებინ, ნუცა განათლებად მოვალნ და ნუცა იხილავნ მზესა აღმომავალსა.
რამეთუ არა დაჰჴშნა ბჭენი საშოჲსა დედისა ჩემისანი და განმაშორა სალმობაჲ თუალთაგან ჩემთა.
რაჲსათჳს მუცელსა შინა არა მოვკუედ, საშოჲთ რაჲ გამოვედ, და არა მეყსეულად წარვწყმდი?
ანუ რაჲსათჳს შემემთხჳნეს მე მუჴლნი? ანუ რაჲსათჳს ძუძუთა განმზარდეს?
აწმცა დაწოლილ ვარ და დაყუდებულ, და-მცა-ვიძინე და განვისუენე.
მეფეთა თანა, მზრახვალთა ქუეყანისათა, რომელნი იზახებდეს მახჳლითა მათითა.
ანუ მთავართა თანა, რომელთაჲ ფრიად იყო ოქროჲ, რომელთა აღავსნეს სახლნი მათნი ვეცხლითა.
ანუ ვითარცა მორყუნილი რაჲ გამოჴდის საშოჲთ, ანუ ვითარცა ჩჩჳლთა, რომელთა არა იხილეს ნათელი.
მუნ უღმრთოთა აღაგზნეს გულის-წყრომაჲ რისხვისაჲ, მუნ განისუენეს მაშურალთა ჴორცითა.
ერთბამად საუკუნეთა მათ არა ესმეს მათ ჴმაჲ ხარკის მკრებელთაჲ.
მცირჱ და დიდი მუნ ერთ არს და მსახური უშიშ უფლისა თჳსისა.
რაჲსათჳს-მე მოეცა განმწარებულთა ნათელი და ცხორებაჲ, რომელნი სალმობასა შინა არიან სულნი?
რომელთა სწამდის სიკუდილი და ვერ მიემთხჳნიან და ეძიებენ მას ვითარცა საფასესა.
Ms. page: P43R და მხიარულ იქმნიან, რაჟამს მიემთხჳნიან.
რამეთუ სიკუდილი კაცისა განსუენება არს და შეაყენა ღმერთმან მათ ზედა.
უწინარჱს საზრდელისავე მისა სულთქუმანი მოწევნად ვცრემლოვი შეყენებული შიშითა.
რამეთუ შიში, რომლისათჳს ვზრუნევდი, მოიწია ჩემ ზედა, და რომელსა ვეჭუდი, შემემთხჳა მე.
ვერცა მშჳდობით ვიყავ, ვერცა ყუდროებით, ვერცა განვისუენებდ, და მოიწია ჩემ ზედა რისხვაჲ.
Ms. page: P43R უფალი სულგრძელ; დიდ არს ძალი მისი, და უბრალოებით არა უბრალო ყვის უფალმან; აღსრულებით და ძრვით -- გზაჲ მისი, და ღრუბელი -- მტუერი ფერჴთა მისთაჲ.
და განაჴმოს იგი და ყოველნი მდინარენი მოაოჴრნეს. შემცირღდ ბასაანი და კარმელი და ყუავილოანნი ლიბანისანი მოაკლდეს.
მთანი შეიძრნეს მისგან, და ბორცუნი შეირყინეს. და შეიპყრა ყოველი ქუეყანაჲ პირისაგან მისისა და ყოველნი დამკჳდრებულნი მას ზედა.
პირისაგან რისხვისა მისისა ვინ-მე დაუდგეს? ანუ ვინ-მე წინა-აღუღგეს რისხვასა გულის-წყრომისა მისისასა? გულის-წყრომაჲ მისი დაადნობს მთათა, და კლდენი შეიმუსრნენ მისგან.
ტკბილ არს უფალი მოთმინეთა მისთათჳს ჟამსა ჭირისასა და იცნის მოშიშნი მისნი.
და წყლით-რღუნითა სლვისა მისისაჲთა აღსასრული ყოს, რომელნი აღდგომილ იყვნენ, და მტერთა მისთა სდევნიდეს ბნელი.
რასა ჰგონებთ უფლისა მიმართ? და აღსასრული მან ყოს და არა შური იძიოს ერთბამად ორ-გზის ჭირსა შინა.
რომელი საფუძველადმდე მისა მოოჴრდეს. და ვითარცა ბრწამლით მოხუეული შეიჭამოს, და ვითარცა ლერწმოანი სიჴმელითა სავსჱ.
რომლისაგან გამოვიდის გულის-წყრომაჲ უფლისათჳს, ბოროტსა ზრახვიდეს წინააღდგომასა.
ამას იტყჳს უფალი, რომელი მთავრობს წყალთა მრავალთა და ესრჱთ გამოირჩინენ, და ამბავი შენი მერმე არა ესმეს მათ.
და აწ შე\ჰმუსრო Ms. page: P43V კუერთხი მისი შენგან და საკრველნი განვხეთქნე.
და ამცნოს შენთჳს უფალმან, და არა ითესოს სახელითა შენითა მერმე. სახლისაგან ღმრთისა შენისა მო\სპო Ms. page: P43V კერპები გამოდნობილი და დავდვა საფუძველი შენი, რამეთუ მწრაფლ არს
აჰა, ესერა, მთათა ზედა ფერჴნი მახარებელთანი, რომელი აღუთქუამს მშჳდობასა: დღესასწაულობდ, იუდა, დღესასწაულთა შენთა და მისცენ ლოცვანი შენნი, რამეთუ არღარა შესძინონ მერმე განსლვად შენდა და საძულელად აღსრულებულ არს, განლეულ არს.
აღმოჴდა აღმობერვაჲ პირისაგან შენისა განრინებად ჭირისაგან; ხედევდ გზასა ზედა, შეიპყრენ წელნი შენნი, განმჴნდი ძალითა ძრიელად;
რამეთუ გარე-წარაქცია უფალმან გინებაჲ იაკობისი.
ყურად იღე ღმერთო ლო{ცვისა}.
მოყავ უფალი ყური შენი.
